1.  As originally published:


    While driving from Illinois to Iowa, ­Donald McCloskey had an epiphany. He had spent the previous night dancing at lesbian bars in Aurora and now was returning to his home in Iowa City, where he was known as a libertarian economist and “conservative in academic terms.” Once again he would be expected to act as a father to his children and a husband to his wife. He resented this expectation, but he saw no alternative—until an insight overwhelmed him. “I can be a woman,” he sobbed. “I am a woman!” At that moment, Donald McCloskey became Deirdre. 
    McCloskey recounted his gender crossing in his 1999 memoir, which has been reissued by the University of ­Chicago Press with a new afterword. It is a striking tale, lent special interest by McCloskey’s status as one of the most glittering stars in the conservative firmament. He has received the Edmund Burke Medal, the Hayek Book Prize, and the Adam Smith Prize. His work was supported by the Earhart Foundation, whose founder believed “that the free, competitive American enterprise system, based upon the Christian ethic, was the highest form of social organization.” He publishes regularly in conservative outlets, including a recent special issue of National Reviewurging conservatives to resist socialism. (The same magazine has said it is “Time for a Compromise on Transgenderism.”)
    McCloskey’s most monumental work is a trilogy on the “Bourgeois Era,” which updates Max Weber’s description of the cultural habits underlying the capitalist order. Weber’s account, published in 1905, described capitalism as arising from the “protestant ethic” of the bourgeoisie. Calvinism was especially effective in promoting this worldly asceticism. In order to assure himself and others of his divine election, the Calvinist eschewed all idleness. He deplored sports on Sunday and practiced a “strict avoidance of all spontaneous enjoyment of life.” His abhorrence of ostentatious clothing and his ­commitment to sober living helped him to save rather than spend.
    Much has changed in the last hundred years. A small-town, patriotic, Protestant bourgeoisie has given way to a secular, cosmopolitan managerial-professional class. ­McCloskey’s defense of the “bourgeois virtues” reflects this shift. He celebrates the gusto with which this new bourgeoisie breaks old bonds. “The breaking of constraints in the 1960s that so irritates neoconservatives was not the beginning of cultural rot,” he concludes, but “the fulfillment of a promise” of ever-expanding freedom. In McCloskey’s account, things that once would have been considered capitalism’s downsides are numbered among its supreme achievements. We live in the wake of a great cultural and economic enrichment that has made “more lives available.” People can assume new identities by “sifting through the cornucopia, making themselves in their music and their clothing.” This is the up-to-date ­apologetic for capitalism celebrated by today’s ­conservative movement.
    Despite McCloskey’s evangelical efforts, some have failed to appreciate the splendor of the new freedoms. In the afterword to his reissued memoir, McCloskey censures all those who have failed to accept his identity as a woman. After all, people change. “In a free ­society shouldn’t they be allowed to? Tell me why not.” This appeal to freedom is powerful. McCloskey’s wife and children failed to embrace his gender change, and still do not speak to him twenty years on. But very few institutions have offered them support. Even conservative organizations such as the free-market Acton Institute refer to ­McCloskey, with impeccable correctness, as her and she.
    It is now widely understood that anyone who questions the usefulness or validity of the notion of gender identity, and especially anyone who “misgenders” a person, must be a bigot. As ­McCloskey puts it in his memoir, “the crossphobe radical feminists are allies in hatred with the gay-bashing murderers of Matthew Shephard.” The possibility that there might be good reasons to doubt the theory of gender identity, or to resist its verbal protocols, has been excluded from polite conversation.
    Even those who do not accept the claims of transgenderism sometimes adopt its terms. True, failing to address people as they desire risks communicating contempt rather than love, achieving a narrow honesty at the expense of a higher truth. But it is not always clear what love demands. If one’s husband claims to be a woman, is one obliged to agree? When ­McCloskey told his wife that he was a woman, she asked, “Who am I? . . . A woman who lived thirty years with . . . a woman?” The cultural powers who have since referred to McCloskey as a woman—governments, universities, media outlets, conservative foundations, churches—have said yes in reply.
    According to GLAAD, gender identity is “a person’s internal, deeply held sense of their gender.” It is discovered by consulting one’s deepest feelings, not by observing one’s body or inhabiting socially assigned roles. Polonius’s exhortation to Laertes, “To thine own self be true,” was once understood as the sentiment of a fool, but it has since become an endlessly repeated public motto. Despite its supposed queerness, transgenderism relies on our acceptance of this cliché.
    While establishment conservatives accommodate themselves to claims of gender identity, feminist scholars have begun to challenge them. Gender-critical feminists question the validity and usefulness of the concept of gender identity. They point out that over the broad span of human history, most people have failed to discern an innate, deeply felt sense of gender identity. They have simply inferred their gender from their biology and social roles. Doing otherwise requires placing an absurd stress on contingent stereotypes (girls like pink; boys like blue).
    Gender-critical feminists have suffered professional retaliation and concerted harassment. Such methods are now commonly employed against anyone who questions transgender claims. McCloskey was one of the first to use them, though this aspect of his career is not incorporated into his reissued memoir. The target of his harassment was J. Michael Bailey, a professor at Northwestern University who affirmed transgender people and even helped them to obtain surgeries, but who made the mistake of seeing transgenderism as based in erotic desire rather than as an innate identity.
    Incensed by Bailey’s heresy, McCloskey and a few other activists arranged formal charges of scientific misconduct. They aided one of Bailey’s research subjects as he claimed that Bailey had engaged in “sexual relations” with him. They filed a series of complaints with the Illinois Department of Professional Regulation, charging that Bailey had provided psychiatric services without a license. Alice Dreger, a former professor of clinical medical humanities and bioethics at Northwestern, published an exhaustive examination of these charges in the Archives of Sexual Behavior. Dreger found that the charges were either spurious (practicing psychiatry without a license) or dubious (sex with a research subject).
    Such acts sit uneasily with McCloskey’s professed libertarianism. He protests his sister’s attempts to commit him to psychiatric care, and insists that “since no financial fraud is involved, the government has no interest in stopping someone from claiming female gender.” But he does not hesitate to wield state licensing law and institutional disciplinary procedures against his enemies.
    McCloskey describes himself becoming more gentle and empathetic as he becomes a woman. Soon enough, he is the woman in the family. As he takes on feminine traits, he tells us, his closed-minded wife becomes “the masculine force.” Her failure to accept his newfound identity is a sign of male selfishness and aggression. She asks him to slow down. He tells her she is “a pathetic failure as a wife.”
    McCloskey finds a warmer reception at work. His ­academic dean is a fellow free-marketeer. When ­McCloskey announces his transition, his dean replies: “Thank God . . . I thought for a moment you were going to confess to converting to socialism!” When ­McCloskey encounters people who are less perfectly open-minded, they tend to be of lower status. While attending a drag convention, ­McCloskey gives a hotel maid twenty dollars. She reflexively replies, “Thank you, sir,” and ­McCloskey snatches back the bill, returning it only after the maid says “Thank you, ma’am.” When a cab driver calls ­McCloskey “sir” at the end of a ride, McCloskey throws the fare in his face. 
    “Gender change,” McCloskey writes, “is a freedom thing, one of a long line of liberations from 1776 on.” This freedom is being advanced through professional intimidation, economic pressure, and by the heavy hand of the state. Ostensible conservatives have showered its champion with honors, while ignoring the claims of his family. They do not see, or do not care, that liberation requires coercion and bourgeois virtue has turned to vice.
    Matthew Schmitz is senior editor of First Things.
    0

    Add a comment

  2. https://www.corriere.it/cronache/21_marzo_01/intervista-ratzinger-non-ci-sono-due-papi-rinuncia-8-anni-fa-credo-aver-fatto-bene-07a0ce58-7a01-11eb-b9cd-5eae78a2031e.shtml 

    Intervista a Ratzinger: «Non ci sono due Papi. La rinuncia di 8 anni fa? Credo di aver fatto bene»

    Il messaggio di Benedetto XVI a chi non si rassegna e ai tifosi di Bergoglio che temono la sua ombra. «Fu una decisione sofferta, ma credo di aver fatto bene. La mia coscienza è a posto»

    Intervista a Ratzinger: «Non ci sono due Papi. La rinuncia di 8 anni fa? Credo di aver fatto bene»Joseph Ratzinger, papa emerito
    shadow

    «Non ci sono due Papi. Il Papa è uno solo…». Joseph Ratzinger lo dice con un filo di voce, sforzandosi di scandire bene ogni parola. È seduto su una delle due poltrone di pelle chiara che insieme con un divano arredano il salone al primo piano del monastero di clausura Mater Ecclesiae: il luogo dove si è ritirato, lontano da tutto, nel marzo del 2013. Sul comodino sono appoggiati gli occhiali da lettura, accanto a una statuetta antica di legno che raffigura una Madonna con Bambino. «Questa è la Sala Guardini. Si chiama così perché raccoglie tra l’altro l’opera omnia del teologo italo-tedesco Romano Guardini. È lì, alle vostre spalle», spiega monsignor Georg Gaenswein, suo segretario personale e Prefetto della Casa pontificia, indicando la libreria che fodera le pareti. Il direttore del Corriere della Sera, Luciano Fontana, porge al Papa emerito una cartellina rossa con dentro due caricature che Emilio Giannelli, vignettista apprezzato da Benedetto, ha disegnato appositamente per lui. Osserva a lungo la prima, e sorride. Poi passa alla seconda, e il sorriso si allarga in una risata. «Giannelli è una persona spiritosa», chiosa con aplomb papale e bavarese.

    Fino al 2012, nelle dodici celle di questo edificio, costruito tra il 1992 e il 1994 e occupato in precedenza dalla Gendarmeria e dai giardinieri papali, abitavano le suore di clausura. Ora ospita Benedetto, le quattro «Memores», le donne consacrate di Comunione e liberazione che lo assistono, e monsignor Gaenswein. Compare all’improvviso dopo un tornante nella parte più alta e inaccessibile della Città del Vaticano. È protetto da un cancello elettrico, oltre il quale regna un silenzio irreale. Incontrare Benedetto è raro, soprattutto negli ultimi tempi. E ancora più inusuale è il fatto che accetti di affrontare uno degli argomenti più traumatici per la vita della Chiesa cattolica negli ultimi secoli. La sua precisazione sull’unicità del Papato è scontata per lui ma non per alcuni settori del cattolicesimo conservatore più irriducibile nell’ostilità a Francesco. Per questo, ribadisce che «il Papa è uno solo» battendo debolmente il palmo della mano sul bracciolo: come se volesse dare alle parole la forza di un’affermazione definitiva.

    È significativo: consegna il messaggio al Corriere proprio alla vigilia del 28 febbraio, lo stesso giorno di otto anni fa in cui divenne effettiva la sua rinuncia al Papato, annunciata l’11 febbraio. A distanza di tanto tempo, il disorientamento, lo stupore, le maldicenze che hanno accompagnato quel gesto epocale ristagnano ancora. E Benedetto sembra volerli esorcizzare. Chiediamo se in questi anni abbia ripensato spesso a quel giorno. Annuisce. «È stata una decisione difficile. Ma l’ho presa in piena coscienza, e credo di avere fatto bene. Alcuni miei amici un po’ “fanatici” sono ancora arrabbiati, non hanno voluto accettare la mia scelta. Penso alle teorie cospirative che l’hanno seguita: chi ha detto che è stato per colpa dello scandalo di Vatileaks, chi di un complotto della lobby gay, chi del caso del teologo conservatore lefebvriano Richard Williamson. Non vogliono credere a una scelta compiuta consapevolmente. Ma la mia coscienza è a posto».

    Le frasi escono col contagocce, la voce è un soffio, va e viene. E monsignor Gaenswein in alcuni rari passaggi ripete e «traduce», mentre Benedetto annuisce in segno di approvazione. La mente rimane lucida, rapida come gli occhi, attenti e vivaci. I capelli bianchi sono leggermente lunghi, sotto lo zucchetto papale candido come la veste. Dalle maniche spuntano due polsi magrissimi che sottolineano un’immagine di grande fragilità fisica. Ratzinger porta un orologio al polso sinistro e al destro uno strano aggeggio che sembra un altro orologio ma in realtà è un allarme pronto a scattare se gli accade qualcosa. Quello che lui stesso ha definito nel febbraio del 2018, in una lettera al Corriere, «quest’ultimo periodo della mia vita», scorre tranquillo, nell’eremo tra i tornanti dei Giardini vaticani affiancati da alberi, cascate e altari, da cui si domina Roma. Fino al 2 febbraio, nel salone dove ci riceve c’erano un presepe e un albero di Natale, incorniciati tra la biblioteca, le icone appese alle pareti insieme ad altre immagini sacre: una stanza sobria, non grande, accogliente.

    I ritmi sono abitudinari. Ogni giorno si leggono i giornali selezionati in precedenza dagli uffici vaticani. In più gli arrivano in edizione cartacea l’Osservatore romano, il Corriere della Sera e due quotidiani tedeschi. A tavola, con le Memores si discute spesso anche di politica. E adesso il Papa emerito chiede incuriosito di Mario Draghi.«Speriamo che riesca a risolvere la crisi», dice. «È un uomo molto stimato anche in Germania». Accenna a Sergio Mattarella, sebbene ammetta di conoscere il capo dello Stato meno del predecessore, Giorgio Napolitano. «Come sta?», si informa. E il discorso scivola sull’epidemia del Covid 19.

    Ratzinger si è già vaccinato, ha ricevuto la prima dose e poi gli è stata somministrata la seconda, come a monsignor Gaenswein e a gran parte degli abitanti della Città del Vaticano. Sotto questo aspetto, il piccolo Stato viene osservato con una punta di invidia in Italia e in gran parte dell’Europa, nelle quali i vaccini arrivano a rilento. Il virus fa paura, e Benedetto accenna alla drammatica esperienza vissuta dal presidente della Cei, il cardinale Gualtiero Bassetti, guarito dopo una lunga battaglia. «L’ho appena rivisto e mi ha detto che ora sta molto meglio. L’ ho trovato bene». E quando si chiede al Papa emerito della prossima visita di Francesco in Iraq, l’espressione diventa seria, preoccupata. «Credo che sia un viaggio molto importante», osserva. «Purtroppo cade in un momento molto difficile che lo rende anche un viaggio pericoloso: per ragioni di sicurezza e per il Covid. E poi c’è la situazione irachena instabile. Accompagnerò Francesco con la mia preghiera». Alcuni uomini della Gendarmeria vaticana e delle guardie svizzere sono già lì per organizzare tutte le possibili misure di protezione intorno a papa Francesco. Sono presenti da settimane anche agenti dell’intelligence italiana, ma non è chiaro con chi stiano collaborando. Su questo, dal monastero dove vive Ratzinger non arrivano commenti. Viene spontaneo pensare agli Stati uniti, e osservare che ora, con Joe Biden alla Casa Bianca al posto di Donald Trump, i rapporti col Vaticano sono destinati a migliorare.

    Su Biden, il secondo presidente cattolico dopo John Fitzgerald Kennedy, Ratzinger esprime qualche riserva sul piano religioso. «È vero, è cattolico e osservante. E personalmente è contro l’aborto», osserva. «Ma come presidente, tende a presentarsi in continuità con la linea del Partito democratico... E sulla politica gender non abbiamo ancora capito bene quale sia la sua posizione», sussurra, dando voce alla diffidenza e all’ostilità di buona parte dell’episcopato Usa verso Biden e il suo partito, considerati troppo liberal.

    Sono passati quarantacinque minuti, fuori comincia a fare buio: lontanissime, anche se in realtà sono a meno di un chilometro, si scorgono le luci di Roma. Benedetto consegna come ricordo del colloquio una medaglia commemorativa e un segnalibro con la sua foto benedicente: entrambe di quando era Papa. E di nuovo affiora il paradosso non solo suo ma di una Chiesa immersa senza volerlo nell’intreccio inestricabile di due identità papali. Ratzinger saluta, rimanendo seduto, con un accenno di sorriso, e ringrazia indicando le due vignette di Giannelli posate sul tavolino. In una, Benedetto abbraccia simbolicamente una piazza San Pietro gremita di folla: un ricordo nostalgico non solo del suo pontificato ma del mondo prima del Covid 19. Ed è un’immagine che stride con quella potente, drammatica di Francesco che il 27 marzo del 2020 parla dal sagrato della stessa piazza, desertificata dal coronavirus e spettrale. Nell’altra vignetta, a colori, il Papa emerito consegna a un Francesco dall’espressione corrucciata le chiavi della Chiesa, aggiungendo: «Mi raccomando…». Come sempre quando si tratta di Vaticano, realtà e simbolismo sono legati in modo indissolubile. E gli enigmi del Papa emerito tedesco e del Pontefice argentino sembrano fatti apposta per alimentare le leggende sul potere ecclesiastico e i suoi misteri.

    Uscendo dal monastero, scortati in auto da una guardia svizzera in borghese con l’auricolare, viene da pensare che quando Ratzinger ribadisce con un velo di voce «il Papa è uno», certamente si rivolge ai «fanatici» che non si rassegnano. Parla, per rassicurarli, ai seguaci di Francesco che temono l’ombra intellettuale di questo teologo vecchio e infragilito dall’età. Ma forse, dopo otto anni, con la sua voce interiore, il Papa emerito lo sussurra inconsciamente anche a se stesso.

    0

    Add a comment





  3. As respostas às questões difíceis sobre o Natal (mesmo as mais inconvenientes) /premium

    23 Dezembro 20181.813
    Maria só é virgem no sentido teológico. Jesus não nasceu em Belém, nem há 2018 anos, nem a 25 de dezembro. As explicações sobre 7 dúvidas do bispo do Porto, D. Manuel Linda, e do padre Anselmo Borges.
    É aquela altura do ano outra vez. O Observador telefonou ao bispo do Porto D. Manuel Linda e ao padre Anselmo Borges à procura das respostas às perguntas mais difíceis sobre a quadra natalícia. E ouviu as explicações para algumas das principais dúvidas, entre elas as mais inconvenientes.
    Maria era virgem — mas apenas no sentido figurado. Ninguém sabe quando Jesus nasceu — e provavelmente nem sequer foi em Belém. O Natal não é assim tão cristão porque é mais transversal que isso — e sim, as pessoas de outras religiões têm mesmo de gozar este feriado, quer queiram quer não.
    Em véspera de Natal, eis tudo o que precisa de saber sobre o que realmente estamos a festejar.

    Porque é que o Natal se celebra a 25 de dezembro?

    Os cristãos celebram o Natal a 25 de dezembro porque havia uma festa pagã que acontecia por altura do solstício de dezembro, que acontece a 21 de dezembro — e que este ano começou precisamente às 22h23 da última sexta-feira. “Os cristãos tinham de fazer feriado mas custava-lhes honrar um deus que não era o deles. Então, começaram a substituir a razão da festa, não para honrar o imperador de Roma mas para honrar o Sol que nasce nas alturas, que é Jesus”, explica ao Observador D. Manuel Linda, bispo do Porto.
    Isso mesmo sublinha o padre Anselmo Borges, padre, ensaísta e professor universitário na Universidade deCoimbra : “Quando o Cristianismo se impôs, havia uma festa no Império Romano que era a festa do Sol Invicto. Nós celebramos o Natal no solstício do inverno, quando os dias começam a crescer no hemisfério norte. E como para os cristãos a verdadeira luz é Jesus, então começaram a celebrar o Natal, o nascimento de Jesus, em substituição dessa festa“.
    "Quando o Cristianismo se impôs, havia uma festa no Império Romano que era a festa do Sol Invicto. Nós celebramos o Natal no solstício do inverno, quando os dias começam a crescer no hemisfério norte. E como para os cristãos a verdadeira luz é Jesus, então começaram a celebrar o Natal, o nascimento de Jesus, em substituição dessa festa".
    Padre Anselmo Borges
    Ainda antes dessa celebração havia uma outra chamada Saturnália, que na cultura romana honrava o deus Saturno e se celebrava entre 17 de dezembro e 24 de dezembro. Com a chegada da festa do Sol Invicto e, mais tarde, com as festas da Natividade, os costumes da Saturnália — que eram de índole pecaminosa aos olhos dos cristãos — começaram a ser eliminados. As datas, essas, permaneceram mas com um novo significado. E assim se passou a celebrar o Natal desde o século VI.
    A Saturnália numa interpretação de Antoine Callet. Créditos: WIkimedia Commons

    Então em que dia nasceu mesmo Jesus Cristo?

    Ninguém sabe.
    A Bíblia, através dos evangelhos de São Mateus e de São Lucas, dá-nos algumas pistas: Jesus Cristo nasceu na mesma época em que Quirino era presidente da Síria, enquanto Herodes era rei de Israel e quando César Augusto fazia um recenseamento no Império Romano. No entanto, alguns desses dados podem não estar corretos: Públio Sulpício Quirino só foi nomeado governador da Síria em 6 d.C. quando Arquelau, filho e sucessor de Herodes na Judeia como tetrarca, foi demitido. Foi também nesse ano que ocorreu o primeiro recenseamento da história do Império Romano (pelo qual Maria e José se dirigiam a Belém). Ora, o ano 6 não é uma data possível para o nascimento de Jesus se ele tiver de facto vindo ao mundo enquanto Herodes era vivo. Herodes, o Grande, ficou à frente de Israel desde 57 a.C. até à morte, que pode ter acontecido em 1 a.C. ou no ano 4. Mas essas duas datas acontecem antes da tomada de posse de Quirino.
    Herodes ordena o Massacre dos Inocentes. Um quadro de Matteo di Giovanni. Créditos: Galleria Nazionale di Capodimonte
    D. Manuel Linda diz ser muito improvável, impossível até, que se venha a descobrir a verdadeira data de nascimento de Jesus. Os registos civis só apareceram em Portugal com a instauração da República e mesmo a Igreja, que já fazia esse registo há mais tempo, só a começou a fazer há entre 400 e 500 anos. Assume-se que Jesus nasceu há 2018 anos — ou seja, que este 25 de dezembro celebraria 2018 anos — por causa “de um monge do século VI que se enganou”, conta Anselmo Borges: “Os cristãos começaram por ser perseguidos, mas depois tornaram-se a maioria e o Império Romano converteu-se ao Cristianismo. No século VI, houve um monge chamado Dionísio, o Exíguo, que foi encarregado de estabelecer a data de nascimento de Jesus e que se enganou numa margem de entre 4 e 6 anos”.
    Ou seja, de um modo geral, diz-se que Jesus nasceu algures entre os anos 4 a.C. e 6 a.C.. As contas têm por base que Jesus nasceu durante os dias do reinado de Herodes, que esse rei ordenou que todos os rapazes primogénitos com dois anos ou menos fossem mortos para que o seu reino não fosse ameaçado e que Herodes deixou de governar em 4 a.C.. Perante estes dados, o intervalo possível — tendo em conta a idade máxima que Jesus teria nessa altura e as datas do reinado de Herodes — sugere que todos estes factos aconteceram entre 6 a.C. e 4 a.C..
    Diz-se que Jesus nasceu algures entre os anos 4 a.C. e 6 a.C.. As contas têm por base que Jesus nasceu durante os dias do reinado de Herodes, que esse rei ordenou que todos os rapazes primogénitos com dois anos ou menos fossem mortos para que o seu reino não fosse ameaçado e que Herodes deixou de governar em 4 a.C.. Perante estes dados, o intervalo possível — tendo em conta a idade máxima que Jesus teria nessa altura e as datas do reinado de Herodes — sugere que todos estes factos aconteceram entre 6 a.C. e 4 a.C..
    São Lucas também dá outros dados que sugerem o mesmo intervalo de tempo. No capítulo 3, o evangelista escreve que “Jesus, quando começou o seu ministério, tinha cerca de trinta anos de idade”. Sabe-se que Jesus começou esse ministério durante o tempo em que João Batista ministrou no deserto. E sabe-se também que João Batista começou o ministério no ano quinze do império de Tibério César, quando Pôncio Pilatos era presidente da Judeia, Herodes era tetrarca da Galileia, Filipe era tetrarca da Itureia e da província de Traconites, Lisânias era tetrarca de Abilene e tanto Anás como Caifás eram sumos sacerdotes.
    O único período de tempo que se ajusta a todos esses factos é o intervalo entre 27 d.C. e 29 d.C.. Por isso, se Jesus tinha “cerca de trinta anos de idade” nesse período de tempo, então o parto deve ter acontecido entre 4 a.C. e 6 a.C.
    Se o ano de nascimento de Jesus é difícil de descobrir, o mês e o dia são quase impossíveis de desvendar. Mas uma das teorias mais famosas diz que ele veio ao mundo em setembro. Um dos motivos que sustenta essa hipótese é a descrição que São Lucas faz do tempo em que Jesus nasceu: “Ora, havia naquela mesma comarca pastores que estavam no campo, e guardavam, durante as vigílias da noite, o seu rebanho”. Alguns registos históricos dizem que  os pastores não costumavam ir para o campo no inverno porque o tempo era demasiado húmido na Judeia. É exatamente por causa do clima frio que o recenseamento que levou Maria e José a Belém não deve ter acontecido no inverno, mas provavelmente durante o verão ou no início do outono.
    Além disso, a teoria de que Jesus nasceu em setembro depende do momento do nascimento de João Batista. Diz São Lucas que o pai de João Batista era um padre da divisão de Abias chamado Zacarias que estava a servir num templo quando o anjo Gabriel lhe apareceu e anunciou que Isabel iria ter um filho. Zacarias voltou a casa e Isabel estava, de facto, grávida. Só depois é que o anjo Gabriel visitou Maria para anunciar a conceção de Jesus, já Isabel ia no sexto mês de gestação.
    Ora, os registos históricos dizem que os sacerdotes da divisão de Abias serviam nos templos entre os dias 13 e 19 de junho. Se nessa altura Isabel estava no início da gravidez, então o sexto mês de gestação deve ter acontecido em dezembro ou janeiro. E assumindo que Maria também concebeu Jesus pouco antes disso, então ele deve ter vindo ao mundo nove meses depois de ela ter visitado a prima, ou seja, em agosto ou… setembro.
    É verdade que foi estabelecido por David um calendário para servir nos templos quando Salomão era rei, mas ele foi modificado nos tempos do exílio babilónico. Se há registos históricos que dizem que a divisão de Abias, a que Zacarias pertencia, servia nos templos em junho, outros sugerem que só acontecia em outubro. Se assim for, então Jesus só terá nascido em dezembro ou janeiro.
    Mas há alguns problemas com essa teoria. Em primeiro lugar, porque as temperaturas mínimas em Belém no inverno nessa época deviam ser semelhantes às que se fazem sentir no norte e interior de Portugal. Em nesse caso além do frio poder não ser impeditivo, um recenseamento no inverno, mesmo mais rigoroso, podia sempre ser obrigatório por causa do cariz ditatorial do regime de César Augusto à frente do Império Romano.
    E depois porque a matemática relacionada com a gestação de Isabel e de Maria pode estar errada: é verdade que foi estabelecido por David um calendário para servir nos templos quando Salomão era rei, mas ele foi modificado nos tempos do exílio babilónico. Se há registos históricos que dizem que a divisão de Abias, a que Zacarias pertencia, servia nos templos em junho, outros sugerem que só acontecia em outubro. Se assim for, então Jesus só terá nascido em dezembro ou janeiro.
    A Visita, um quadro de Jacques Daret. Créditos: Wikimedia Commons

    E como pode Jesus ser filho de uma virgem?

    Jesus não é filho de uma mulher virgem, explicam quer o padre Anselmo Borges quer o bispo D. Manuel Linda. Ele foi concebido por Maria e José como qualquer outra pessoa e é “verdadeiramente homem”. A virgindade só é associada a Maria como metáfora para provar que Jesus era uma pessoa muito especial. 
    O evangelho de São Lucas, um dos mais confiáveis da Bíblia, conta que um anjo chamado Gabriel foi enviado por Deus à cidade de Nazaré, na Galileia, para visitar Maria, apresentada como “uma virgem desposada com um homem”. O anjo disse-lhe: “Maria, não temas, porque achaste graça diante de Deus. E eis que em teu ventre conceberás e darás à luz um filho, e pôr-lhe-ás o nome de Jesus. Este será grande e será chamado filho do Altíssimo. E o Senhor Deus lhe dará o trono de David, seu pai. Reinará eternamente na casa de Jacob e o seu reino não terá fim”.
    A Anunciação por Leonardo da Vinci. Créditos: Wikimedia Commons
    Maria ficou confusa porque nunca tinha tido relações sexuais com nenhum homem. Mas o anjo Gabriel esclareceu-a: “Descerá sobre ti o Espírito Santo e a virtude do Altíssimo te cobrirá com a sua sombra. Por isso também o Santo, que de ti há de nascer, será chamado Filho de Deus. E eis que também Isabel, tua prima, concebeu um filho na sua velhice. E é este o sexto mês para aquela que era chamada estéril. Porque para Deus nada é impossível”.
    Apesar destas palavras, o bispo do Porto refere ao Observador que “nunca devemos referir a virgindade física de Virgem Maria”: “O Antigo Testamento diz muitas vezes que Jesus iria nascer de uma donzela, filha de Israel, que fosse simples, pobre e humilde. Mas na verdade isso é apenas uma referência à devoção plena dessa mulher mulher a Deus. O dom de ser mãe de Deus foi dado a Maria por ela ter um coração indiviso. O que importa é a plena doação“, explica D. Manuel Linda. E acrescenta: “Há com certeza mulheres com o hímen rompido [que é associado ao sinal físico da perda da virgindade por uma mulher] que são mais virgens no sentido da plena devoção a Deus do que algumas com o hímen intacto”.
    "Nunca devemos referir a virgindade física de Virgem Maria. Há com certeza mulheres com o hímen rompido [que é associado ao sinal físico da perda da virgindade por uma mulher] que são mais virgens no sentido da plena devoção a Deus do que algumas com o hímen intacto". 
    D. Manuel Linda, bispo do Porto
    Anselmo Borges dá um exemplo prático para explicar o simbolismo da virgindade normalmente conferida a Maria: “Na minha terra, havia um senhor que era muito inteligente. Não tinha estudado mas curava muita gente. Tinha um dom. Então as pessoas começaram a dizer que o senhor tinha chorado na barriga da mãe. Ninguém o tinha visto a chorar lá dentro mas era uma maneira de dizer que era alguém especial”, conta o professor e padre. Algo semelhante acontece com João Batista, primo de Jesus, que nasceu de Isabel quando ela já era velha e não podia ter filhos.
    Ou seja, dizer que Jesus nasceu de uma mulher virgem é uma verdade teológica mas não necessariamente uma verdade biológica. Anselmo Borges até acrescenta que “a teologia não é um tratado de biologia” e que a virgindade de Maria serve apenas para “dizer a importância de Jesus enquanto filho especial de Deus”: “Maria e José só mais tarde é que se aperceberam do filho especial que tinham tido. Qualquer mãe se espanta com os filhos e com Maria e José aconteceu o mesmo. Nossa Senhora é especial porque se converteu à mensagem de Jesus. Às vezes entendia-a e outras vezes não”, conclui Anselmo Borges.
    A Natividade de Noel Coypel. Créditos: Wikimedia Commons
    Há outras ideias erradas sobre a vida de Jesus além de que ele tinha nascido de uma mulher virgem. Por exemplo, costuma-se dizer que os pais de Maria se chamavam Ana e Joaquim mas isso não está em lugar nenhum na Bíblia. Só que todos esses aspetos passaram a ser “tradição”, adjetiva D. Manuel Linda.
    Dizer que Jesus nasceu de uma mulher virgem é uma verdade teológica mas não necessariamente uma verdade absoluta. Anselmo Borges até acrescenta que "a teologia não é um tratado de biologia" e que a virgindade de Maria serve apenas para "dizer a importância de Jesus enquanto filho especial de Deus".
    Anselmo Borges concorda e diz que isso acontece porque a biografia de Jesus começou a ser escrita ao contrário. Provavelmente, Jesus não nasceu em Belém como diz a Bíblia: na verdade, deve ter nascido em Nazaré. Só que como para os cristãos Jesus é “o verdadeiro Messias”, então isso significa em teoria que, tal como José, faz parte da linhagem do rei David, que era de Belém. Jesus também deve ter estado exilado no Egito, como sugere a Bíblia. Só que ele é visto como “o verdadeiro libertador”. Ora, Moisés é de origem egípcia e era visto como um libertador do povo de Israel. Daí se ter criado este paralelismo entre os dois.

    O Natal deixou de ser uma festa cristã?

    Talvez, mas isso não tem de ser necessariamente uma coisa má, considera o padre Anselmo Borges. “Independentemente de se ser cristão ou não, foi através de Jesus que chegou à humanidade a convicção da dignidade humana. Não é por acaso que a Declaração dos Direitos Humanos foi feita em contexto judaico-cristão. O conceito de ‘pessoa’ apareceu no ocidente a partir dos debates que houve para perceber a figura de Jesus e o mistério da Santíssima Trindade. Esse conceito vem ao mundo através do Cristianismo”, defende o professor de filosofia.
    Anselmo Borges cita dois filósofos para sustentar essa ideia: um é agnóstico e chama-se Juger Habermas e outro é ateu e chama-se Ernst Bloch. Habermas defendia que “a ideia da democracia no sentido de um Homem valer um voto é a tradução para a política da ideia cristã de que todos os homens e mulheres são filhos de Deus”, traduz o padre português: “Em teoria, porque é que o voto de um analfabeto há de valer tanto como o de uma pessoa letrada? Por causa da ideia cristã de que todos os homens e todos as mulheres estão em igualdade de circunstâncias por todos serem filhos de Deus“, acrescenta. Bloch, considerado um dos filósofos marxistas alemães mais influentes do século XX, dizia que “nenhum ser humano pode ser tratado como gado e que isso sabemos através de Jesus”.
    "Independentemente de se ser cristão ou não, foi através de Jesus que chegou à humanidade a convicção da dignidade humana. Não é por acaso que a Declaração dos Direitos Humanos foi feita em contexto judaico-cristão. O conceito de 'pessoa' apareceu no ocidente a partir dos debates que houve para perceber a figura de Jesus e o mistério da Santíssima Trindade. Esse conceito vem ao mundo através do Cristianismo".
    Padre Anselmo Borges
    Uma das ameaças ao sentido mais religioso do Natal é o consumismo da época. O Estudo de Natal 2018 publicado pela Deloitte previu que cada agregado familiar em Portugal ia gastar em média 314 euros, o que mesmo assim é menos 7,1% dos gastos estimados em 2017 e quase metade do registado em 2008. Anselmo Borges diz que, às vezes, as pessoas “consomem-se a consumir” e que “se esquecem do essencial”. No entanto, isso só acontece porque “queremos ser amados e Jesus veio dizer que Deus nos ama”: “É por isso é que o Natal é uma festa de alegria e de confiança apesar de todos os problemas. Apesar de nos consumirmos a consumir, não é por acaso que somos mais solidários uns com os outros e tomamos mais consciência da dignidade uns dos outros“.
    A Viagem dos Três Reis Magos a Belém de Leonaert Bramer. Créditos: Wikimedia Commons
    O bispo do Porto também desvaloriza o problema do consumismo da quadra. É verdade que “para uma parte significativa da nossa população o Natal é o consumo” e que “do filho de Deus não ficou nada, nem sequer o nome” — antes as prendas eram dadas pelo menino Jesus, agora são com o Pai Natal criado pela Coca Cola.
    Mas por outro lado, a festa sempre foi associada às maiores celebrações religiosas, ressalva D. Manuel Linda: “Quando há festas são precisas prendas e gostamos de ter uma roupa melhor. Não sou contra essas ideia. Sou contra, isso sim, quando tudo o resto se dilui à conta disso. Mas não faço do consumismo o campo da minha batalha”.
    Questionado sobre se o Natal deixou de ser uma festa cristã, D. Manuel Linda responde que “até mesmo as pessoas que não vivem muito a dimensão religiosa do Natal têm uma réstia do que ela significa nas celebrações que fazem”: “Nas sociedades ocidentais, e na Europa em particular, há uma fortíssima diminuição da prática religiosa. Isso faz com que nos possamos esquecer dos factos da nossa história cristã. É possível que o Natal esteja a sofrer a erosão que a própria vivência cristã está a sofrer. Mas a nossa cultura ainda regista esta ideia de que o Natal é uma época diferente”.
    "Nas sociedades ocidentais, e na Europa em particular, há uma fortíssima diminuição da prática religiosa. Isso faz com que nos possamos esquecer dos factos da nossa história cristã. É possível que o Natal esteja a sofrer a erosão que a própria vivência cristã está a sofrer. Mas a nossa cultura ainda regista esta ideia de que o Natal é uma época diferente", diz o bispo do Porto.

    Quem é ateu pode gozar o feriado de 25 de dezembro? Ou pode recusar?

    Não só pode como tem de gozar os feriados religiosos obrigatórios. É isso que a lei determina em Portugal.
    De acordo com o artigo número 234 do Código do Trabalho, são considerados obrigatórios os feriados de Ano Novo (1 de janeiro), Sexta-Feira Santa (19 de abril de 2019), Domingo de Páscoa (21 de abril de 2019), Dia da Liberdade (25 de abril), Dia do Trabalhador (1 de maio), Dia de Portugal (10 de junho), Dia da Assunção de Nossa Senhora (15 de agosto), Dia da Implantação da República (5 de outubro), Dia de Todos os Santos (1 de novembro), Dia da Restauração da Independência (1 de dezembro), Dia da Imaculada Conceição (8 de dezembro) e Dia de Natal (25 de dezembro).
    Nesses feriados, diz o artigo número 236 do Código do Trabalho, “têm de encerrar ou suspender a laboração todas as atividades que não sejam permitidas aos domingos”. Mesmo que o trabalhador assuma ser ateu — isto é, que não acredita da existência de qualquer ser divino —, o ponto dois desse mesmo artigo sublinha que “o instrumento de regulamentação coletiva de trabalho ou o contrato de trabalho não pode estabelecer feriados diferentes dos indicados nos artigos anteriores”.
    Entre os feriados obrigatórios, só mesmo o da Sexta-Feira Santa é que pode ser celebrado noutra ocasião, em concordância com “o significado local da Páscoa”. De resto, apenas há dois feriados facultativos: um é a terça-feira de Carnaval, que em 2019 se vai celebrar a 5 de março; o outro são os feriados municipais, que dependem de cidade para cidade. O facto de um trabalhador poder gozar desses dois feriados tem de estar previsto no contrato assinado entre ele e a entidade empregadora ou então tem de estar explicado na regulamentação coletiva de trabalho. E mesmo assim, em substituição de qualquer um desses feriados facultativos, o trabalhador pode gozá-los noutro dia desde que isso seja acordado com o empregador.
    Por outras palavras, mesmo que um trabalhador não seja fiel a qualquer religião, num feriado religioso obrigatório tem mesmo de o gozar porque, de qualquer modo, não tinha onde trabalhar. Isso é explicado ao Observador por José Vera Jardim, presidente da Comissão da Liberdade Religiosa: “É a mesma coisa que imaginar o caso de um indivíduo que seja monárquico e diga que não quer celebrar o 5 de outubro porque esse é um feriado para os republicanos. Mesmo que ele queira trabalhar não o pode porque é feriado. É mesmo assim”.
    Mesmo que um trabalhador não seja fiel a qualquer religião, num feriado religioso obrigatório tem mesmo de o gozar porque, de qualquer modo, não tinha onde trabalhar. "É a mesma coisa que imaginar o caso de um indivíduo que seja monárquico e diga que não quer celebrar o 5 de outubro porque esse é um feriado para os republicanos. Mesmo que ele queira trabalhar não o pode porque é feriado. É mesmo assim".
    José Vera Jardim, presidente da Comissão da Liberdade Religiosa

    E se for de outra religião?

    Se uma pessoa pertencer a uma religião que não tem como feriado o 25 de dezembro, por exemplo, também é obrigado por lei a não trabalhar nesse dia. Mas também está previsto que, se quiser gozar outro feriado que conste no calendário da sua religião, tem direito a fazê-lo desde que compense as horas de trabalho desse dia noutra altura. É isso que consta na Constituição da República e na Lei da Liberdade Religiosa. E também foi isso que o presidente da Comissão da Liberdade Religiosa, explicou ao Observador.
    O artigo 41 da Constituição da República portuguesa garante que “a liberdade de consciência, de religião e de culto é inviolável” e especifica que “ninguém pode ser perseguido, privado de direitos ou isento de obrigações ou deveres cívicos por causa das suas convicções ou prática religiosa”. Por outras palavras, todas as pessoas têm direito a colocar em prática os hábitos relacionados com a religião que seguem.
    Isso está em concordância com o Declaração Universal dos Direitos Humanos e com a Convenção Europeia dos Direitos do Homem, que no artigo 18 e 9 respetivamente defendem que todas as pessoas têm direito “à liberdade de pensamento, de consciência e de religião”, assim como de “manifestar a religião ou convicção, sozinho ou em comum, tanto em público como em privado, pelo ensino, pela prática, pelo culto e pelos ritos”. Em Portugal também existe a Lei da Liberdade Religiosa, que inclui todos esses direitos.
    Ora, acontece que a Lei da Liberdade Religiosa, no artigo número 2, especifica que “ninguém pode ser privilegiado, beneficiado, prejudicado, perseguido, privado de qualquer direito ou isento de qualquer dever por causa das suas convicções ou prática religiosa” e que “o Estado não discriminará nenhuma igreja ou comunidade religiosa relativamente às outras”. Acontece que os feriados religiosos obrigatórios do calendário português são cristãos — ligados ao catolicismo — apesar de Portugal ser um Estado laico. José Vera Jardim explica que isso acontece porque “os Estados, por mais laicos que sejam, marcam no calendários os feriados religiosos obrigatórios consoante as Igrejas dominantes, digamos assim: “Portugal tem estes feriados porque tem um acordo com a Igreja Católica por causa das nossas raízes históricas”, acrescenta.
    Os feriados religiosos obrigatórios do calendário português são cristãos — ligados ao catolicismo — apesar de Portugal ser um Estado laico. José Vera Jardim explica que isso acontece porque "os Estados, por mais laicos que sejam, marcam no calendários os feriados religiosos obrigatórios consoante as Igrejas dominantes, digamos assim: "Portugal tem estes feriados porque tem um acordo com a Igreja Católico por causa das nossas raízes históricas", acrescenta.
    Vera Jardim diz que não podia ser de outra maneira senão “era uma balbúrdia” por causa da quantidade de religiões inscritas em Portugal e, consequentemente, da quantidade de dias santificados que haveria no calendários. O problema é que muitas delas têm um calendário próprio: o presidente da Comissão afirma que o Natal começa a ser celebrado por várias religiões, não como um feriado santificado mas apenas como uma celebração em família. Com a Páscoa, por exemplo, isso não acontece. Então, qual é a solução?
    A solução é a que está no artigo 14 da Lei da Liberdade Religiosa: “Os funcionários e agentes do Estado e demais entidades públicas, bem como os trabalhadores em regime de contrato de trabalho, têm o direito de, a seu pedido, suspender o trabalho no dia de descanso semanal, nos dias das festividades e nos períodos horários que lhes sejam prescritos pela confissão que professam”. Para gozar desse direito o trabalhador tem de pertencer a uma religião registada em Portugal, explica José Vera Jardim: “Todas as religiões que constem nesse registo podem comunicar os feriados e dias santificados delas no início do ano a um membro do governo, que normalmente é o ministro da Justiça”.
    Nesses casos fica-se dispensado de trabalhar nos dias comunicados pela Igreja no início do ano civil sem precisar de fazer prova de que realmente segue essa religião. A entidade empregadora não pode pedir qualquer prova dessa natureza ou então estará a violar a Constituição, que sublinha que “ninguém pode ser perguntado por qualquer autoridade acerca das suas convicções ou prática religiosa, salvo para recolha de dados estatísticos não individualmente identificáveis, nem ser prejudicado por se recusar a responder”. Mas há uma contrapartida: tem de gozar à mesma os feriados obrigatórios cristãos pelo mesmo motivo que os ateus — as empresas são obrigadas por lei a encerrar, salvo algumas exceções — e se quiser gozar de um feriado que não conste no calendário português, tem de compensar noutra altura as horas que não trabalhar nesse dia.
    Isso é o que está previsto na Lei da Liberdade Religiosa: só pode gozar destes direitos quem trabalhar “em regime de flexibilidade de horário” e se houver uma “compensação integral do respetivo período de trabalho”. “Há Igrejas que o dia semanal de oração não é o domingo. Os judeus e os adventistas têm o sábado. Os testemunhas de Jeová também têm alguns feriados. Essas religiões comunicam no início do ano os dias santificados e podem substituir por trabalho. Isto é, têm de trabalhar horas extraordinárias para compensar. É o que vem na lei.  Aí também depende um pouco do tipo de trabalho que têm e da boa vontade. A lei admite estes princípios mas não regula todas as coisas. Mas no fundo tem de compensar a entidade empregadora porque usou um feriado e gozou um dia em que não trabalhou”, diz Vera Jardim.
    Nesses casos fica-se dispensado de trabalhar nos dias comunicados pela Igreja no início do ano civil sem precisar de fazer prova de que realmente segue essa religião. Mas há uma contrapartida: tem de gozar à mesma os feriados obrigatórios cristãos pelo mesmo motivo que os ateus — as empresas são obrigadas por lei a encerrar, salvo algumas exceções — e se quiser gozar de um feriado que não conste no calendário português, tem de compensar noutra altura as horas que não trabalhar nesse dia.
    É assim com os trabalhadores e é assim com os estudantes também. Quem andar na escola fica dispensado das aulas “nos dias de semana consagrados ao repouso e culto pelas respetivas confissões religiosas”, diz a Lei da Liberdade Religiosa. Além disso “se a data de prestação de provas de avaliação dos alunos coincidir com o dia dedicado ao repouso ou ao culto pelas respetivas confissões religiosas, poderão essas provas ser prestadas em segunda chamada, ou em nova chamada, em dia em que se não levante a mesma objeção”, prevê a lei.
    O presidente da Comissão para a Liberdade Religiosa assume que já se tem posto o caso de um feriado religioso calhar em dias de exame porque há alguns deles que são marcados aos sábados. Mas segundo a doutrina, esses alunos têm direito a uma chamada especial. No entanto, esse direito só pode ser cumprido se forem “ressalvadas as condições de normal aproveitamento escolar”: “Se houver uma data de dias em que ele não pode ir e os exames calharem todos a esse dia, então a prioridade deve ser o aproveitamento escolar”, explica Vera Jardim.
    Uma situação desta natureza já aconteceu com uma procuradora do Ministério Público que lutou entre 2011 e 2014 para que não tivesse de trabalhar ao sábado por ser adventista. O Supremo Tribunal Administrativo tinha começado por não dar razão à procuradora por não haver flexibilidade de trabalho e, portanto, não haver a possibilidade de ela repor as horas em que não ia trabalhar nos dias santificados da Igreja Adventista do Sétimo Dia — casos em que a liberdade religiosa não se aplica nesses termos. Mas o Tribunal Constitucional negou: disse que os procuradores, na verdade, trabalham mesmo em horário flexível de turnos. A decisão do Tribunal Constitucional prevaleceu e a procuradora ganhou o caso.

    Mas afinal, o que é mesmo o Natal?

    A Adoração dos Pastores de Gerard van Honthorst. Créditos: Wikimedia Commons
    O Natal é a altura do ano em que os cristãos recordam a vinda de Jesus Cristo ao mundo e os ensinamentos que ele defendeu. D. Manuel Linda, bispo do Porto, explicou ao Observador que esta época é também a altura em que pensamos “na dimensão humana daqueles que connosco estão no mundo”. E Anselmo Borges acrescenta que o Natal “traz uma mensagem decisiva para toda a humanidade, que é o amor: “Deus é amor e ama todos os homens e mulheres. Esse amor manifesta-se em Jesus por palavras e obras. Jesus procedeu como Deus, ao interessar-se por todos. Por isso é que esteve tão próximo de todos, mas principalmente daqueles de quem ninguém está próximo, como os frágeis, os abandonados, os pobres e até os pecadores”.
    O Natal é a altura do ano em que os cristãos recordam a vinda de Jesus Cristo ao mundo e os ensinamentos que ele defendeu. D. Manuel Linda, bispo do Porto, explicou ao Observador que esta época é também a altura em que pensamos "na dimensão humana daqueles que connosco estão no mundo". E Anselmo Borges, padre e professor de filosofia na Universidade de Coimbra, acrescenta que o Natal "traz uma mensagem decisiva para toda a humanidade, que é o amor.
    O nascimento de Jesus é explicado na Bíblia no evangelho de São Lucas. Enquanto Maria ainda estava grávida de Jesus, César Augusto publicou um decreto que ordenava o recenseamento de todo o Império Romano. Todas as pessoas que estivessem fora da cidade natal tinham de regressar para participar nesse recenseamento, tinha ordenado o imperador. Foi por isso que  José foi da cidade de Nazaré da Galileia para Belém, na Judeia, que era a cidade de David e José fazia parte da linhagem dele.
    Já em Belém enquanto José e Maria esperavam por recensear-se, chegou o tempo de nascer o bebé. Diz o evangelho de São Lucas, que Jesus foi envolvido em panos e colocado numa manjedoura “porque não havia lugar para eles na hospedaria”. Mais tarde, José e Maria receberam a visita dos reis magos, que tinha visto uma estrela no céu e que os guiou até ao estábulo. Entretanto, sabendo do nascimento de Jesus e em como ele era apresentado como “o rei dos judeus”, Herodes mandou matar todos os primogénitos que tivessem menos de dois anos. Jesus escapou à morte porque José foi avisado do perigo por um anjo e fugiu com Maria e o recém-nascido.
    https://observador.pt/especiais/as-respostas-as-questoes-dificeis-sobre-o-natal-mesmo-as-mais-inconvenientes/
    0

    Add a comment

  4. Vaticano

    Conferencia en la Universidad Eclesiástica San Dámaso
    0

    Decano de la Rota Romana: “Los cuatro cardenales que han escrito al Papa podrían perder su cardenalato”

    Monseñor Pío Vito advierte que estos prelados han dado un escándalo grave al hacer pública la carta que enviaron al Santo Padre
    •  
      •  
      •  
      •  
      •  
      •  
    Monseñor Pío Vito Pinto, Decano de la Rota Romana, máxima autoridad de la Iglesia católica en procesos de nulidad, ha pronunciado una conferencia en la Universidad Eclesiástica San Dámaso de Madrid. De manera enérgica y empleando un tono fuerte, ha dicho que los cuatro cardenales que han escrito al Papa Francisco, pidiendo que aclare algunas dudas sobre su exhortación apostólica Amoris Laetitia, han incurrido en un grave escándalo al hacer pública esta carta a través de los medios de comunicación.
    Pio Vito, en el centro junto a Carlos Osoro.Pio Vito, en el centro junto a Carlos Osoro.
    En declaraciones a Religión Confidencial, Pio Vito ha puesto de manifiesto que estos cuatro cardenales, al igual que algunas otras personas dentro de la Iglesia que ponen en duda la reforma del Papa Francisco y su exhortación apostólica Amoris Laetititaestán cuestionando “dos sínodos de obispos sobre el matrimonio y la familia ¡no un sínodo sino dos! Un ordinario y otro extraordinario. No se puede dudar la acción del Espíritu Santo”.  
    Los cardenales Walter Brandmüller, Raymond Burke, Carlo Caffarra y Joachim Meisne preguntaron al Santo Padre algunas dudas de la Amoris Laeitita. Francisco no les respondió y los prelados hicieron pública la carta a través de los medios de comunicación.
    ¿”Qué Iglesia defienden estos cardenales? El Papa es fiel a la doctrina de Cristo. Lo que han hecho es un escándalo muy grave que incluso podría llevar al Santo Padre a retirarles el capelo cardenalicio como ya ha pasado en algún otro momento de la Iglesia”, ha afirmado Pio Vito a este Confidencial.
    El decano de la Rota romana matiza: “Lo cual no quiere decir que el Papa les retire su condición de cardenales, pero podría hacerlo”.
    Durante la conferencia, Pío Vito dejó claro a los asistentes que el Papa no les ha respondido directamente a estos cuatro cardenales, “pero indirectamente les ha dicho que ellos solo ven blanco o negro, cuando en la Iglesia hay matices de colores”.

    Pocos católicos piden la nulidad

    Este Confidencial preguntó a monseñor Pío Vito si no es mejor abrir la mano a los divorciados vueltos a casar y concederles la nulidad matrimonial, para que puedan casarse por la Iglesia y así recibir la Eucaristía, antes de que reciban la comunión unidos de manera civil.   
    “La reforma del proceso matrimonial del Papa Francisco quiere llegar a más gente. El porcentaje de personas que piden la nulidad matrimonial es muy pequeño. El Papa ha dicho que la comunión no es solo para los buenos católicos. Francisco dice: ¿cómo llegar a las personas más excluidas? Muchas personas, con la reforma del Papa podrán pedir la nulidad, pero otros no”, explicó el Decano de la Rota Romana.
    En este sentido, insistió en la clave del pontificado de Francisco, recogido en el punto 4 de la Bula que escribió con motivo del Jubileo de la Misericordia: “Vuelven a la mente las palabras cargadas de significado que san Juan XXIII pronunció en la apertura del Concilio para indicar el camino a seguir: `En nuestro tiempo, la Esposa de Cristo prefiere usar la medicina de la misericordia y no empuñar las armas de la severidad. La Iglesia Católica, al elevar por medio de este Concilio Ecuménico la antorcha de la verdad católica, quiere mostrarse madre amable de todos, benigna, paciente, llena de misericordia y de bondad para con los hijos separados de ella´”.

    Diferencia con los protestantes

    Sobre la opinión de algunas voces de que la Iglesia podría estar abrazando la reforma protestante, el Decano de la Rota explica que “Lutero destruyó la fe católica de los apóstoles. La Iglesia católica cree que en la Eucaristía está presente Jesucristo, y el protestantismo no cree en la presencia real de Cristo en la comunión. Esta es la gran diferencia”.
    A este respecto y durante la conferencia, recordó que durante el sínodo de los obispos,  algunos padres sinodales le pidieron al Santo Padre un nuevo tratado de teología sobre matrimonio y Francisco lo descartó puesto que dijo que los otros papás ya habían dejado muy claro la teología del matrimonio.
    Recordó que el centro del mensaje del Papa Francisco es llegar a todas aquellas personas que se han sentido, o se siente, descartados o heridos por la Iglesia. Señaló también que actualmente, mucha gente comulga indiscriminadamente. “Una religiosa me dijo que hay personas divorciadas o que viven juntas que están comulgando. Y ¿qué debe hacer la Iglesia, decir tu sí y tu no? El Papa Francisco quiere una Iglesia muy cercana al pueblo”.
    0

    Add a comment

  5. Settimo Cielodi Sandro Magister

    "Sodalitium Franciscanum", un covo di spie a cattivo servizio del papa

    Spie
    "Fare chiarezza". Questo hanno chiesto a papa Francesco quattro cardinali, con una lettera e cinque domande che – rese da loro pubbliche ieri – sono diventate la notizia bomba di questa vigilia di concistoro.
    I quattro cardinali – i tedeschi Walter Brandmüller e Joachim Meisner, l'italiano Carlo Caffarra, lo statunitense Raymond L. Burke – hanno aspettato invano per quasi due mesi che il papa rispondesse all'appello. E c'è chi prevede che nemmeno da qui in avanti Francesco romperà il suo silenzio.
    Però almeno, sugli stessi "dubbi" sollevati dai quattro cardinali, tutti concernenti le ambiguità di "Amoris laetitia", cercherà di portare un po' di "chiarezza" il Pontificio istituto Giovanni Paolo II per studi su matrimonio e famiglia, con un "Vademecum per una nuova pastorale familiare" che sarà in libreria, edito da Cantagalli, nel gennaio del 2017, ma che già tra pochi giorni comincerà a circolare tra i vescovi, a cura dei suoi autori José Granados, Stephan Kampowski e Juan-José Pérez-Soba, tutti e tre professori di spicco dell'istituto.
    Fondato da Giovanni Paolo II nel 1981 e con primo suo preside l'allora semplice teologo Carlo Caffarra, cioè proprio uno dei quattro cardinali autori dell'attuale appello, l'istituto è cresciuto rigoglioso in tutto il mondo, con una dozzina di sedi nei cinque continenti, in perfetta fedeltà alla dottrina della Chiesa su matrimonio e famiglia.
    Ma con Francesco l'intesa si è rotta, e non per colpa dell'istituto. Incredibilmente, nessuno dei suoi docenti è stato invitato alla prima sessione del sinodo sulla famiglia e solo a uno, al vicepreside José Granados, è stato dato un posticino marginale nella seconda sessione. Evidentemente perché la linea dell'istituto era ed è ritenuta incompatibile con la direzione di marcia del papa, infine espressa nell'esortazione apostolica postsinodale "Amoris laetitia".
    A conferma di ciò, a metà agosto di quest'anno Francesco ha sostituito in blocco la dirigenza dell'istituto. Ha nominato come nuovo gran cancelliere monsignor Vincenzo Paglia – lo stesso che messo alla testa della Pontificia accademia per la vita ha già iniziato il repulisti dei membri sgraditi – e come nuovo preside PierAngelo Sequeri, teologo ferratissimo in molti campi tranne però che nel matrimonio e nella famiglia.
    Quanto al preside uscente Livio Melina, studioso universalmente apprezzato, è stato congedato in malo modo. Neanche un grazie gli ha detto il papa, nel discorso con cui il 27 ottobre ha inaugurato di persona il nuovo anno accademico dell'istituto.
    Melina continuerà comunque a insegnare. E così gli altri docenti dell'istituto, alcuni dei quali di riconosciuta fama, come l'antropologo polacco Stanislaw Grygiel e la moglie Monika, il filosofo del diritto Francesco D'Agostino, il sociologo Sergio Belardinelli, il teologo e vescovo Jean Laffitte, segretario uscente del disciolto pontificio consiglio per la famiglia, per non dire dei tre autori del "Vademecum" sopra citato.
    Tutti quanti però temono che prima o poi scatterà l'epurazione. Sequeri è persona beneducata, intimamente aliena da atti del genere. Ma Paglia no. E già una minacciosa avvisaglia anonima è arrivata via e-mail all'uno e all'altro dei docenti sotto tiro.
    La minaccia ha tutti i caratteri dello spionaggio e della delazione.
    Ecco riprodotta testualmente, qui di seguito, la missiva pervenuta il 10 novembre a ciascun docente dell'istituto.
    *
    Oggetto: Monitoraggio studi e insegnamento Pontificio Istituto Giovanni Paolo II per Studi su Matrimonio e Famiglia
    Gentile Professore/ssa
    Pontificio Istituto Giovanni Paolo II per Studi su Matrimonio e Famiglia
    Pontificia Università Lateranense
    Città del Vaticano
    Come già avvenuto e in corso per altre istituzioni pastorali, accademiche e culturali cattoliche, il nostro Osservatorio per l'Attuazione della Riforma della Chiesa di Papa Francesco (OARCPF) – libera iniziativa di un gruppo di laici cattolici a sostegno del pontificato di papa Francesco – ha iniziato dal corrente anno accademico il monitoraggio del contenuto delle pubblicazioni dei docenti e degli insegnamenti impartiti dal Pontificio Instituto Giovanni Paolo per Studi su Matrimonio e Famiglia per evidenziare adeguamenti o eventuali dissonanze rispetto al discorso tenuto da papa Francesco in occasione dell'inaugurazione del nuovo anno accademico del vostro Istituto (Sala Clementina, 28 ottobre 2016), nel quale siete stati chiamati "a sostenere la necessaria apertura dell’intelligenza della fede al servizio della sollecitudine pastorale del Successore di Pietro".
    In particolare, verranno presi in considerazione i contenuti dei lavori pubblicati e delle lezioni impartite in riferimento a quanto disposto dalla Esortazione apostolica "Amoris laetitia", secondo l'immagine "della Chiesa che c’è, non di una Chiesa pensata a propria immagine e somiglianza", orientando la ricerca e l'insegnamento non più verso un "un ideale teologico del matrimonio troppo astratto, quasi artificiosamente costruito, lontano dalla situazione concreta e dalle effettive possibilità delle famiglie così come sono" (Papa Francesco, discorso citato, 28 ottobre 2016).
    A tal fine ci avvarremo della lettura analitica e critica degli studi pubblicati dai docenti, delle tesi di licenza e di dottorato approvate dall'Istituto, dei programmi di insegnamento e della loro bibliografia, e di interviste agli studenti effettuate all'uscita dalle lezioni, nel piazzale antistante l'Università Lateranense.
    Certi di svolgere un compito utile a migliorare il servizio che Lei presta con dedizione alla Chiesa e al Santo Padre, provvederemo ad aggiornarLa sui risultati del nostro studio osservazionale.
    Osservatorio per l'Attuazione della Riforma della Chiesa di Papa Francesco (OARCPF) - Sezione di Roma
    *
    L'anonimato dietro cui si celano i membri di questo sedicente "Osservatorio" è totale. Nemmeno una ricerca su Google dà qualche lume.
    Ma c'è un precedente di un secolo fa al quale la memoria corre.
    Si chiamava "Sodalitium Pianum". E si costituì e operò durante il pontificato di Pio X per spiare e denunciare i "modernisti" dell'epoca, veri o presunti. Agiva nel massimo segreto e si deve al grande studioso francese Émile Poulat il suo svelamento, nel volume "Intégrisme et catholicisme intégral", pubblicato nel 1969. A tirare le fila di quella cellula fanatica era un monsignore che lavorava in Vaticano e godeva della fiducia del papa, Umberto Benigni.
    E se sul modello di quel "Sodalitium Pianum" fosse sorto oggi un "Sodalitium Franciscanum"?
    Contro i modernisti dell'epoca il primo, contro gli antimodernisti di oggi il secondo.
    Bersagli diametralmente opposti, secondo l'aria che tira al vertice della Chiesa. Stesso metodo delatorio.
    <<<  >>>
    NOTA BENE !
    Il blog “Settimo cielo” fa da corredo al sito “www.chiesa”, curato anch’esso da Sandro Magister, che offre a un pubblico internazionale notizie, analisi e documenti sulla Chiesa cattolica, in italiano, inglese, francese e spagnolo.
    0

    Add a comment

  6. http://abpgadecki.pl/10-10-2015-kongregacja-generalna-po-poludniu/

    10.10.2015 – Kongregacja Generalna (po południu)

    IMG_5996
    Godzina 16.30
    Modlitwa
    Głosy
    ■ Ważna jest więź między rodziną a kapłanem. Jak się do tego przygotować? Konieczna jest dojrzałość psychiczna i emocjonalna. Aby kontakty z rodzinami były naprawdę duszpasterskie, kapłanom często potrzebne jest wyjście z narcyzmu oraz wola budowania więzi bezinteresownych. Niestety, znamy też relacje, z których obie strony wychodzą poranione. Niech następny synod zajmie się jakością relacji kapłańskich.
    ■ W Pakistanie jest 96% muzułmanów. Powszechna dyskryminacja Kościoła i brak możliwości działania. Wspólnoty pentekostalne dzielą Kościół. Łatwo zostać oskarżonym o bluźnierstwo (por. Asia Bibi). Ewangelizacja jednak postępuje. Wśród wiernych panuje dość mocna presja do separacji. Organizowane są jednak pielgrzymki, celebrowana Eucharystia, praktykowane posty.
    ■ Płodność małżeńska jest istotnym elementem powołania małżeńskiego. Zlekceważenie prorockiej encykliki Humanae vitae przynosi dzisiaj dramatyczne owoce. Antykoncepcja obniżyła moralność i jakość życia emocjonalnego w małżeństwie. Tzw. wspólnoty międzynarodowe wydają na propagowanie antykoncepcji miliony dolarów. Jan Paweł II w Familiaris consortio jasno pokazał różnicę antropologiczną między koncepcją osoby przy stosowaniu antykoncepcji, oraz przy korzystaniu z naturalnych metod rozeznawania płodności.
    ■ Nie wystarcza krótkie przygotowanie do życia małżeńskiego. Trzeba przygotowania dalszego, bliższego i bezpośredniego. Rodzice powinni być pierwszymi edukatorami do życia płciowego. Potrzebny katechumenat, by ukazywać znaczenie ciała ludzkiego i komunii małżeńskiej. Bliskość małżeńska wymaga ewangelizacji.
    ■ Należałoby położyć większy nacisk na ewangelizację dzieci przez rodziców. Niestety, kultura świecka jest bardziej skuteczna w swym oddziaływaniu. Trzeba towarzyszyć tym, którzy błądzą (por. Jezus na drodze do Emaus).
    ■ Dokument z Aparecidy mówi pięć razy o trosce duszpasterskiej o rodziny w różnych sytuacjach. Posługiwanie Kościoła wobec rodziny powinno być podobne do drogi Jezusa do Emaus. Potrzebny jest systematyczny kerygmat. Trzeba też przewidzieć w programach więcej takich katechez, które obejmowałyby w miarę możliwości wszystkie sytuacje życiowe rodziny.
    ■ Kościół katolicki w Finlandii jest mniejszościowy. Dokoła panuje liberalizm. Naszym pierwszym zadaniem jest ukazywanie piękna chrześcijańskiego życia – najpierw wobec dzieci. Kursy przedmałżeńskie napotykają na trudności; organizujemy konferencje dla rodzin, gdzie dzielą się one swoim doświadczeniem. Myślimy z troską o rozwiedzionych, żyjących w powtórnych małżeństwach.
    ■ W USA coraz więcej nowego rodzaju „rodzin”, które – nawet gdy błądzą – nie powinny być wykluczone. Trzeba troszczyć się też o te rodziny, które nie są „tradycyjne”; służyć tym, którzy są w potrzebie.
    ■ Panuje ignorancja na temat sakramentu małżeństwa. Ludzie nie są zdolni myśleć o więzi duchowej. W Rosji panuje również duchowy Czarnobyl. Czas przygotowania do małżeństwa należałoby pomyśleć jako swego rodzaju nowicjat. W ramach tego przygotowania należałoby wprowadzić kandydatów w zrozumienie sakramentu. Następnie przeprowadzać swego rodzajuscrutinium przed małżeństwem, poprzedzone katechumenatem przedmałżeńskim.
    ■ W Indiach żyje ok. 3% chrześcijan i 80% hinduistów. Doświadcza się dużego nacisku mediów na szerzenie postaw i wartości niechrześcijańskich. Rozwody następują zazwyczaj w pierwszych pięciu latach małżeństwa. Nadzieją są stowarzyszenia prorodzinne. Trzeba stawiać czoła wyzwaniom, jakie niesie duża liczba małżeństw mieszanych. Rozbite małżeństwa nie powinny być pozostawiane samym sobie.
    ■ Moja matka miała 12 dzieci. Czułość Boża odbijała się w czułości mojej matki. Przemoc domowa i nadużycia zadają rany. Ważna jest katecheza nt. przemocy oraz ukazująca innego rodzaju czułości (por. Rodzina z Nazaretu).
    ■ Pan Bóg kieruje łodzią Kościoła. Światło wiary stawia Boga na pierwszym miejscu. Należałoby ustanowić doroczny dzień modlitw za małżeństwo i rodzinę. Sakramentalną dyscypliną Kościoła powinny kierować słowa Chrystusa „Idź, a od tej chwili już nie grzesz!” (J 8,11). Chodzi bowiem o miłość w prawdzie.
    ■ Wiele zmian dokonało się w teologii małżeństwa. Dyskutowano w przeszłości: consensus czycopula. Ustalono: ratum et consummatum. W naszym rozumowaniu przejawia się nadinterpretacja aktu seksualnego; to tylko fragment ludzkiego życia. Popatrzmy na przywilej Pawłowy.
    ■ Do przymierza na całe życie powinno się porządnie przygotować. Trzeba ulepszyć przygotowanie do małżeństwa, zadbać o katechezy przedmałżeńskie. Podkreślać, że małżeństwo jest drogą uświęcenia. Konieczne jest większe zaangażowanie całej wspólnoty w troskę o narzeczonych i młodych małżonków.
    ■ Jak polepszyć przygotowanie do małżeństwa? Pedagogia inicjacyjna – kontakt z Biblią, z życiem wspólnoty; inicjacja w liturgię, w Caritas. Narzeczeni winni odkryć radość życia z Chrystusem.
    ■ Ważnym zagadnieniem dla trwałości i szczęścia w rodzinie jest jakość przeżywania rodzicielstwa. Ważna w tym aspekcie jest rola sumienia, hierarchia wartości, poszanowanie dla prawa naturalnego. Humanae vitae mówi o wspaniałomyślności (hojności) oraz roztropności w planowaniu poczęć. Należy uświadamiać ludziom negatywne oddziaływanie antykoncepcji również na sferę duchową i emocjonalną.
    ■ Przygotowanie do sakramentu małżeństwa winno być szlakiem wiary. Rodzina jest miejscem, gdzie rozwijane są wartości. Jest szkołą, w której dokonuje się przygotowanie stanowiące podstawę wszystkiego, co wydarzy się w przyszłości (scuola propedeutica). Rodzina przekazuje też umiejętność cierpienia w dobrej i złej doli, jest szkołą altruizmu; wolontariatu opiekującego się chorymi. W każdej diecezji kurs przedmałżeński. Powinny to być kursy przygotowujące nie tylko do zawarcia sakramentu małżeństwa, ale do życia małżeńskiego.
    ■ Ewangelizacja małżeństwa i rodziny musi nieść bardziej nadzieję. Należy odkryć wymiar duszpasterski doktryny. Małżonkowie są powołani do miłości. To jest ich droga życia i wzrostu. Czas jest ważniejszy niż przestrzeń. Należy towarzyszyć rodzinie w trudnościach. Pedagogia Boża.
    ■ Dziękuje za wiarę, którą otrzymałem poprzez misjonarzy. U nas wyznajemy wszystko, czego Kościół uczy o małżeństwie i rodzinie. Apel o studium na temat władzy kluczy. Jubileusz Miłosierdzia, to Rok Łaski, którą można otrzymać uznając i wyznając grzechy.
    ■ W Egipcie dominuje islam. Rewolucja przyjęła dobre i złe rzeczy. Rodzina w Egipcie jest patriarchalna. Istnieje nierówność między mężczyzną a kobietą. Zamiast prowadzić dialog pełen wzajemnej troski, Koptowie prawosławni każą ponownie chrzcić katolików. Gdy chodzi o duszpasterstwo rodzin, istnieje Instytut św. Józefa. Są też centra spotkań. Konieczny jest przekład dokumentów Kościoła o małżeństwie i rodzinie na język arabski.
    ■ Od kilkunastu lat proboszcz w dużej parafii. Zetknął się z wieloma cierpieniami. Niestety, nie wszystko możemy uleczyć. Trudne są relacja między pracą, a życiem rodzinnym. Posługiwałem też w środowisku międzynarodowym. Widziałem, jak ojcowie nie byli w stanie wyżywić swoich dzieci. Dom stał się zatem dla nich hotelem. Trzeba apelować do pracodawców, by nie zmuszali pracowników do pracy w dni świąteczne.
    ■ Apel o formację dojrzałego sumienia pod względem moralnym, aby w ten sposób przygotować warunki odkrycia głosu Boga w sercu. Trzeba też nauczyć rozeznawania swoich działań, pomóc wykształcić cnoty. Należy mieć zaufanie do sumienia poprawnie ukształtowanego.
    ■ Opuszczenie, to poważny i bolesny problem. Znamy porzucenie przez małżonka lub małżonkę, ale jest też opuszczenie przez proboszcza. Jezus zna gorycz opuszczenia: „Boże mój, Boże mój, czemuś mnie opuścił?” (Mt 27,46; Mk 15,34).
    ■ W związku stałym między rozwiedzionymi, którzy zawarli powtórny związek cywilny życie jak brat z siostrą, nie ma sensu. Jak oni mieliby wzrastać w uczuciach?
    ■ Nieprecyzyjny język rzutuje na nieprecyzyjne myślenie, chociażby słowo inclusive. Potrzeba jedności w różnorodności.
    ■ W Indiach imiona dzieci pochodzą od matki. Ta kultura przetrwała do dzisiaj. Misjonarze jej nie zniszczyli. Mamy więc matriarchat. Trzeba u nas nauczyć ojców, jak mogliby odgrywać większą rolę. Trzeba też stawić czoła problemom związanym z migracją do miast.
    ■ Wszyscy biskupi są za prawdą oraz za miłosierdziem. Co wolno zmienić, a co trzeba obronić? Św. Paweł powiada: wszystko mi wolno, lecz nie wszystko jest konstruktywne (zob. 1 Kor 6,12). Trzeba wybierać to, co przysłuży się wspólnocie; wybrać raczej komunię duchową, a nie sakramentalną.
    ■ Coraz więcej kapłanów pochodzi z rodzin rozbitych. Zatem ostrożnie z językiem, z używaniem takich określeń, jak rodzina patchworkowa, czy też „rodziny, które mają doświadczenie Boga”.
    ■ W Ewangelii czytamy, że ojciec miał dwóch synów. Syn marnotrawny został przyjęty. Ojciec przebacza obu synom. W centrum sytuacji o których dyskutujemy jest ojciec – On nie zamyka drzwi.
    ■ Z jednej strony rysuje się opcja, aby nic nie zmieniać. Z drugiej, aby wszystko zmienić. To dwa ekstremy. Między nimi jest wiele możliwości. Potrzebna jest pastoralna kreatywność. Kreatywność przy pulpicie, w konfesjonale. Rozróżniać między grzechem a grzesznikiem. Potępić grzech, a nie grzesznika.
    0

    Add a comment

  7.     Interventions de trois minutes des Peres Synodaux – Deuxième Assemblée générale (10/05/2015)

    Interventions de trois minutes des Peres Synodaux – Deuxième Assemblée générale (10/05/2015)

    Interventions de trois minutes des Peres Synodaux – Deuxième Assemblée générale (10/05/2015)
    ■ Mgr Victor Manuel Fernàndez (archevêque ; Argentine), recteur de l’Université catholique argentine, nommé membre du comité de rédaction de la Relation finale du Synode. – S. Thomas d’Aquin enseigne que l’amour se développe. Nous attendons le soutien des époux dans le développement de l’amour. La doctrine de la miséricorde doit être suivie par la charité pastorale.
    ■ Mgr Joseph Edward Kurtz (archevêque ; USA), président de la Conférence épiscopale des Etats-Unis. – Il faut une formation pour préparer la famille à prendre part dans la mission de l’Église. Nous devons éduquer les couples à la mission. Nous devons imiter le Christ qui a réuni autour de lui ses disciples, les a formés et ensuite envoyés « deux par deux » au monde. Il a fait sien le souci des jeunes marriés (Cana), et il a partagé la vie de ses amis : Marie, Marthe et Lazare. Dans les Actes des apôtres mention est déjà faites de couples marriés engagés dans l’évangélisation.
    ■ Card. Elio Sgreccia (Italie), président émérite de l’Académie pontificale pour la vie. – Il est nécessaire créer un climat d’accueil et une pastorale de continuité. Il faut accompagner les époux et la famille tout au long de sa vie.
    ■ Mgr Nicolas Djomo Lola (évêque ; Congo). – L’extrême pauvreté a un effet négatif sur le statut des familles. Pour y remédier, il faut de la solidarité entre les familles, une formation à la vie sociale dans la logique du bien commun et de distribution internationale, l’évolution des structures sociales.
    ■ Card. Timothy Michael Dolan (USA), archevêque de New York – Il faut défendre ce que Dieu a révélé sur le mariage et la famille. Notre tâche est de soutenir la famille en bonne santé. Certains courants culturels et approches sociologiques, etc., représentent une menace pour la famille. Pour servir la famille, il faut partir de la Parole de Dieu.
    ■ Mgr Johan Jozef Bonny (Belgique), évêque d’Anvers. Il convient de noter des éléments positifs dans les unions civiles, prêter attention au « Grain de Vérité ». Il faut éviter l’exclusion. Laisser une marge de manœuvre aux évêques locaux. Développer une vision de l’Église comme famille – unité dans la diversité.
    ■ Card. Ricardo Ezzati Andrello SDB (Chili), président de la Conférence épiscopale du Chili. – La famille évangélisée et évangélisatrice. La pastorale devrait être intégrale et organique. Il faut valoriser beaucoup plus l’amour humain, souligner le lien entre l’amour et le mariage, accompagné avec miséricorde les couples blessés.
    ■ Card. José Luis Lacunza Maestrojuán OAR (Panama), président de la Conférence épiscopale du Panama. Moïse donne le consentement au peuple, il cède. Aujourd’hui, la « dureté de cœur » s’oppose aux plans de Dieu. Est-ce que Pierre ne pourrait pas être aussi miséricordieux que Moïse ?
    ■ Card. Gérald Cyprien Lacroix (Canada), archevêque de Québec. – Dieu t’aime comme tu es, mais Il ne te laisse pas dans le lieu où tu te trouves. Aujourd’hui, ce message devrait jouer un rôle plus important que jamais.
    ■ Mgr Charles Edward Drennan (évêque ; Nouvelle-Zélande). Beaucoup, faisant l’expérience du rejet, ont quitté l’Église. Changer le langage de la condamnation en un langage de miséricorde.
    ■ Mgr Diarmuid Martin (Irlande), archevêque de Dublin. – Le mariage est respecté chez nous, mais dans un référendum la reconnaissance des unions de même sexe a été préconisée. La culture de l’antagonisme doit être évangélisée. Comment pouvons-nous parler de l’indissolubilité à des femmes trahies, et comment parler aux maris qui les ont trahies ?
    ■ Mgr Romulo G. Valles (archevêque ; Philippines). – Dans notre pays, 80% de la population est catholique romain, et néanmoins nous sommes engagés dans le dialogue interreligieux. Le dialogue est aussi nécessaire au sein du mariage.
    ■ Jan Babjak, SJ (Slovaquie). – Chez nous, les familles sont semblables à celles d’ailleurs. Jésus n’a pas promis de nous libérer des difficultés. Il faut donner le vin de l’amour au lieu de l’eau du droit. Seul un vin pur a bon goût.
    ■ Card. Béckara Boutros Raï, OMM (Liban), patriarche maronite d’Antioche et président du Synode de l’Église Maronite. – Le lien entre le patriarche et les fidèles est essentiel. Notre Synode a besoin du soutien de la Curie romaine.
    ■ Mgr Antoine Nabil Andari (évêque ; Liban). – L’idéologie entre dans la vie des chrétiens. Ensuite, nous avons l’« amour libre », ensuite le plaisir est devient un absolu. Dans le langage laïc, nous parlons de l’amour et des droits. Le langage de saint Paul est absent.
    ■ Mgr Sérgio Eduardo Castriani, CSSp (archevêque ; Brésil). – Dans notre société, la violence sous toutes ses formes domine ; les enfants sont souvent victimes d’abus. L’Amazonie est en voie de disparition. Nous devons promouvoir la dignité de la personne humaine. Garder à l’esprit le document d’Aparecida. Il est nécessaire d’accompagner pastoralement les couples marriés et les familles.
    ■ Card. John Atcherley Dew (Nouvelle-Zélande). Un accompagnement est nécessaire dans des périodes difficiles de crises. Il faut être l’accompagnateur-ami. Essayer de reconcilier au lieu de condamner.
    ■ Mgr Henri Coudray, SJ (Tchad). Les époux ont besoin de s’écouter l’un l’autre et de suivre la dynamique de la miséricorde. Il faut évangéliser avec la tendresse d’une mère, avoir au cœur la tendresse délicate du Christ lui-même.
    ■ Mgr Heiner Koch (Allemagne), archevêque de Berlin. – Il y a 5% de catholiques dans l’Est de l’Allemagne ; 50%, d’entre eux ne veulent pas se marier – ils ont une conception différente du mariage. Malgré cela, il faut transmettre la Bonne Nouvelle au sujet des couples marriés et la famille. Pourquoi l’exclusion des sacrements ? Beaucoup élèvent leurs enfants seuls ; d’autres sont des réfugiés. Les mourants reçoivent de l’aide – il faut l’aide de l’amour pour mourir en famille.
    ■ Mgr Tarcisius Ngalalekumtwa (évêque ; Tanzanie). Dans notre société, l’absence d’enfants est considérée comme une malédiction. La paternité spirituelle aussi est considérée louable. Des familles adoptent donc des enfants, et l’adoption est souvent suivie par la naissance de leurs propres enfants.
    ■ Mgr Blase J. Cupich (USA), archevêque de Chicago. – Les époux traitent souvent la famille comme une unité économique. Il faut promouvoir l’église domestique, la famille ouverte, capable d’intégrer ceux qui sont proches.
    ■ Mgr Joseph Kallarangatt (Inde). – Chez nous, les grands-parents jouent un rôle énorme. C’est le capital spirituel, le rôle apostolique. Pères de famille, mères de famille ; rites domestiques – prière.
    ■ Mgr Andrews Thazhath (archevêque ; Inde). – Les migrants perdent leur relation avec l’Église et se perdent à l’étranger. Ils vont à d’autres communautés religieuses. Il faut que l’Église accompagne les migrants. Des congrégations religieuses avec le charisme pour la mission parmi les familles seraient utiles.
    ■ Card. Giuseppe Bertello (Vatican). – Un grave problème est le travail des mineurs (il s’agit d’une forme de violence contre les enfants) et les enfants-soldats. Ces enfants quittent l’école, mais sans leur le travail la famille ne pourrait pas survivre. Il faut créer des structures pour garantir aux enfants leur dignité. La conscience commune de la nécessité d’aide est importante et essentielle.
    LIBRE DISCUSSION D’UNE HEURE
    ■ Card. Angelo Bagnasco (Italie). Le ministère pastoral pour la famille est nécessaire. C’est aux prêtres de s’exprimer sur ce sujet. Souvent quelques brebis restent dans la bergerie. Le Synode doit un mot de soutien pour les prêtres et leur travail avec les familles. On devrait se rappeler que les situations difficiles sont un fait courant. Nous devons rendre hommage aux familles qui sont en difficulté et restent fidèle aux promesses de mariage faites devant Dieu, malgré l’adversité et les problèmes.
    ■ Patriarche Fouad Twal (Jérusalem), patriarche latin de Jérusalem et président de la Conférence épiscopale de Cracovie des Arabes – Je remercie pour le Mitis Iuex. À parti de 8 décembre, pourra-t-il être encore utilisé dans des questions ouvertes plus tôt ?
    ■ Patriarche Ignace Youssif III Younan (Liban). – Devant nos yeux, la culture et les peuples sont détruits. Demander le respect de leur identité dans les pays où ils ont émigré.
    ■ Card. Stanisław Ryłko (Vatican). – Il est dit que l’Eglise devrait être comme « un hôpital de guerre », mais il n’y a pas beaucoup dans cette situation qui veulent être obligés d’aller à l’hôpital. St. Augustin demande à ceux qui veulent de l’aide mais ne veulent pas se convertir : « Pourquoi nous cherchez-vous ? ». C’est ainsi que se comportent certains baptisés qui sont en situation irrégulière, mais ne veulent pas recevoir le sacrement de la pénitence. Ainsi, nous avons non seulement une crise du mariage et de la famille, mais aussi une crise de la foi. 2 Tm 4,2-5 dit : « Proclame la parole, insiste à temps et à contretemps, réfute, menace, exhorte, avec une patience inlassable et le souci d’instruire. Car un temps viendra où les hommes ne supporteront plus la saine doctrine, mais au contraire, au gré de leurs passions et l’oreille les démangeant, ils se donneront des maîtres en quantité et détourneront l’oreille de la vérité pour se tourner vers les fables. Pour toi, sois prudent en tout, supporte l’épreuve, fais oeuvre de prédicateur de l’Evangile, acquitte-toi à la perfection de ton ministère ! »
    ■ Card. Reinhard Marx (Allemagne), président de la Conférence épiscopale allemande. Etonné par la relation du Card. Erdő, il dit qu’il faut un débat sur le sacrement du mariage. « Tout ou rien » n’est pas une option. On ne doit pas montrer que les aspects négatifs de notre culture, parce que nos gens ne comprennent pas.
    ■ Mgr Lucas van Looy, sdb (évêque ; Belgique). Il faut de l’éducation et la découverte de la richesse de la contribution de l’Eglise à la société. La famille a besoin du soutien de l’Eglise.
    ■ Patriarche Grégorie III Laham, BS (Syrie), partiarche of Antioche et président du Synode de l’Eglise grecque-melkite. – Toujours parler du « sacrement du mariage » plutôt que de « mariage ». Montrer la beauté spirituelle du mariage. Pour aider les époux, il faut leur montrer la vision spirituelle, positive et immuable du mariage. Souvent, nous ne sommes pas unis autour de cette vision positive du mariage et de la famille. Jésus corrige Moïse. L’instabilité du mariage est contraire à sa nature.
    ■ Card. Fernando Filoni (Vatican). – La situation actuelle dans les pays où la persécution des chrétiens continue : des filles sont enlevées et violées ; autres – mineures – subissent des pressions dans le mariage ou sont forcées à se prostituer. Il faut prendre soin de leur réinsertion dans les communautés paroissiales.
    ■ Mgr Tadeusz Kondrusiewicz (Bélarus), président de la Conférence épiscopale du Bélarus. – De quoi est-ce que nous traitons ici ? Nous devons parler de la famille et non pas d’autres affaires. Si nous acceptons de donner les sacrements aux divorcés vivant dans de nouveaux rapports, nous sommes en faveur du divorce.
    ■ Mgr Pio Vito Pinto (Vatican). Doyen du Tribunal de la Rote romaine. – Les cas antérieurs au 8 octobre 2015 ne sont pas soumis à Mitis Iudex Dominus Iesus. S’il reste des jugements pendants après le 8 octobre, ils y seront soumis. Le jour du 8 octobre marquera le début de la période de préparation. L’évêque doit être conscient de l’énorme responsabilité qu’il porte dans le cadre de ces processus.
    ■ Patriarche Louis Raphaël I Sako (Irak), patriarche chaldéen de Babylone et président du Synode de l’Église chaldéenne. – En Irak, nous ne comprenons pas pleinement les réfugiés. Nous avons besoin de soutien afin qu’ils ne soient pas obligés de fuir leur patrie.
    ■ Card. André Vingt-Trois (France). Nous sommes prisonniers de la relation entre la vie personnelle et sociale. Nous ne trouvons pas de formule logique pour surmonter la crise. Il reste seulement à reconnaître que nous aussi, nous faisons partie de cette confusion qui ne peut être résolue sans le sentiment d’humilité.
    ■ Card. Leonardo Sandri (Vatican), préfet de la Congrégation pour les Églises orientales. – Il a parlé de la méthode de travail en petits groupes. Il a demandé à ce sujet, sur quels textes nous devons nous baser.
    ■ Card. Lorenzo Baldisseri – Tous les commentaires précédents envoyés au secrétariat du Synode ont été inclus dans l’Instrumentum laboris. On y ajourera les fruits des discussions des Pères synodaux sur les trois parties de l’Instrumentum Laboris 2015.
    ■ Mgr Paul André Durocher (Canada), président de la Conférence épiscopale du Canada. – La première partie de l’Instrumentum Laboris 2015 est purement sociologique. Il faut le compléter avec la perspective de la foi.
    ■ Mgr Jorge Liberato Urosa Savino (Venezuela). Il faut garder la fidélité à la vérité sur le mariage et la famille et aussi sur l’Eucharistie. Je remercie le Cardinal Erdö pour le beau texte de la Relatio.
    ■ Card. George Pell (Vatican), préfet du Secrétariat économique. – Il convient de commencer tout non à partir de la sociologie, mais à partir de la Parole de Dieu. Nous apprécions la valeur de la libre discussion, cependant, il faut une distinction claire entre modi et propositiones. Est-ce que la répartition tripartite actuelle de l’Instrumentum Laboris 2015 peut être maintenue ? Pourquoi la Commission qui a rédigé la Relation finale du Synode a-t-elle été nommée dans cette composition ?
    http://abpgadecki.pl/interventions-de-trois-minutes-des-peres-synodaux-deuxieme-assemblee-generale-10052015/
    0

    Add a comment

  8. Hochrangige Geistliche im Vatikan rebellieren gegen die jüngste Entscheidung des Papstes zur Annullierung der Ehe. Sie werfen ihm vor, ein wichtiges Dogma aufzugeben.VON 
    10. September 2015  22:19 Uhr 
    Das Maß ist für sie voll. In drei Wochen kommen die katholischen Bischöfe aus aller Welt im Vatikan zusammen, um bei der Synode über den künftigen Kurs ihrer Kirche zu beraten. Die Geistlichen werden in Rom auf einen Apparat treffen, der dem Papst endgültig den Kampf angesagt hat. In den heiligen Hallen der Kurie zirkuliert ein Dossier, das Christ und Welt in der ZEIT vorliegt und in dem die vermeintlichen Sünden des Papstes systematisch aufgelistet werden. "Franziskus hat seine Maske fallen lassen", sagt ein hoher Geistlicher im Vatikan. Mancher Prälat verspürt gar physische Aggressionen gegen den Pontifex und teilt das unter dem Schutz der Anonymität auch mit. 
    Der Auslöser für das, was man getrost als Vorbereitung eines organisierten Widerstandes gegen Franziskus bezeichnen kann, ist der jüngste Erlass des 78 Jahre alten Argentiniers. Mit seinem am vergangenen Dienstag veröffentlichten Dokument, das eine leichtere und schnellere Annullierung der kirchlichen Eheermöglicht, hat er die Kirche vor vollendete Tatsachen gestellt. Mitis Iudex Dominus lautet der Titel des Edikts, das soll der milde Richter Jesus sein. Aber von der Milde, die Franziskus den Gläubigen entgegenbringen will, die im Konflikt mit den kirchlichen Normen stehen, kann in der Kurie keine Rede mehr sein. Viele Monsignori, die nominell an den Schaltstellen der Weltkirche sitzen, sind außer sich.
    Sichtbar ist das in einem schneidend formulierten Dossier, das dieser Tage in den wichtigsten Büros im Vatikan, darunter auch in der Glaubenskongregation und im Staatssekretariat Verbreitung findet. Darin wird der Erlass zur Erleichterung der Ehenichtigkeitserklärung juristisch in seine Einzelteile zerpflückt. Die Hauptvorwürfe lauten, der Papst habe die bei einer für die Kirche derart essentiellen Materie zuständigen Gremien umgangen und de facto die "katholische Scheidung" eingeführt. Von einer "bedenklichen Entwicklung" ist in dem mehrseitigen Schreiben die Rede, das geregelte Verfahren der Gesetzgebung in der Universalkirche sei "ausgehebelt" worden. Die meisten Sicherungen im Ehe-Annullierungsprozess seien wissentlich "ausgeschaltet" worden.
    "Keiner der vorgesehenen Schritte eines Gesetzgebungsverfahrens wurde eingehalten", lautet es in dem Text. Weder seien die Bischofskonferenzen, die zuständigen Kongregationen und Räte noch die Apostolische Signatur einbezogen worden. "Schon formal liegen gravierende Mängel vor." Hingewiesen wird auch darauf, dass es auf der vergangenen Bischofssynode "keine einhellige Zustimmung" zu dem nun vom Papst beschlossenen Modus bei Ehenichtigkeitsverfahren gab. "Das gewählte Vorgehen widerspricht der viel beschworenen Synodalität und der offenen Diskussion."
    Die Bedeutung der Ehe, insbesondere der Umgang mit geschiedenen Eheleuten, die erneut zivil heiraten, ist das Epizentrum der Debatte um den künftigen Kurs der Kirche. Die Unauflöslichkeit der Ehe ist das Dogma, an das sich konservative Geistliche festklammern. Eine durch den Papst ermöglichte "Scheidung auf katholisch" bedeutet den Super-Gau für die Wahrer der Doktrin wie den deutschen Präfekten der Glaubenskongregation, Kardinal Gerhard Ludwig Müller. Auch auf seinem Tisch liegt die inoffizielle Anklageschrift gegen Franziskus. Müller und seine in der Kurie weit verbreiteten Gesinnungsgenossen fürchten, dass das ganze Gebäude in sich zusammenbricht, wenn man eines der Fundamente beseitigt. Es geht aus ihrer Sicht um nichts weniger als das Fortbestehen der wahren katholischen Kirche.
    Während in den bisher gültigen Bestimmungen die Sorge um den Erhalt katholischer Ehen im Vordergrund stand, sind nach Überzeugung der Papst-Kritiker verschiedene rechtliche Mechanismen, die diesem Zweck dienten, absichtlich beseitigt worden. "Von pastoralen oder juridischen Mitteln zur Rettung oder Gültigmachung der Ehe ist im neuen Text nicht mehr die Rede, ihr Fehlen gibt zu denken", so ist zu lesen. Insgesamt sei die Entwicklung "gefährlich". 
    Die Autoren folgern: "Es drängt sich der Eindruck auf, dass es hier nicht mehr darum geht, die Wahrheit in Bezug auf ein konkretes Eheband festzustellen, sondern möglichst viele Ehen für nichtig zu erklären." Das bedeutet konkret: Das Dogma der Unauflöslichkeit, das Franziskus in der Einleitung des Motu Proprio zweimal ausdrücklich erwähnt, wird nach Meinung der Verfasser in Wahrheit ausgehöhlt. "Wir müssen jetzt den Mund aufmachen", fordert ein hoher Kurienmann rebellisch.
    Insbesondere die Einführung eines nur noch 30 Tage dauernden Eilverfahrens unter Aufsicht des Bischofs zur Feststellung der Ehenichtigkeit macht den Kritikern des Papstes zu schaffen. In dem Dossier heißt es dazu, dieser Prozess "birgt die Gefahr den Weg zur katholischen Scheidung zu öffnen". Viele der insgesamt etwa 3600 Diözesanbischöfe auf dem Globus wären von der neuen Aufgabe wohl überfordert. "Zudem stellt sich die Frage, wie viele Bischöfe weltweit überhaupt in der Lage sind, eine Einschätzung vorzunehmen, die sie zur geforderten moralischen Sicherheit kommen lässt."
    Viele in der Theologie umstrittene Probleme wurden aus Sicht seiner Kritiker von Franziskus ignoriert. So finden sich in dem Erlass mehrere äußerst schwammige Begründungen, die zur Einleitung eines Eilverfahrens ausreichen, etwa "mangelnder Glaube" oder andere, nicht näher bestimmte Motive. "Sehr bedenklich" sei, dass der Konsens des Paares genügt, um einen kurzen Prozess einzuleiten. Dieser wird nach den neuen Normen sogar vorausgesetzt, wenn einer der Partner auch bei der zweiten Anfrage nicht reagiert. "Dass ein Rechtstext mit "etc." am Schluss des Satzes weitere Möglichkeiten offenhält ist in der Gesetzgebung vermutlich ein Novum", lautet es in dem Dossier scharf.
    Sollte es nun, wie von den Papst-Gegnern befürchtet, zu einer Schwemme von Nichtigkeitserklärungen kommen, wäre das Problem der Zulassung wiederverheirateter Geschiedener zu den Sakramenten, das die Kirche seit Langem bewegt, praktisch beseitigt. Sie können fortan problemlos aus ihrer katholischen, eigentlich für die Ewigkeit geschlossenen Ehe, aussteigen. Per päpstlichem Dekret.
    Die am 4. Oktober beginnende Synode droht nun zu einem um sich selbst kreisenden Debattierclub zu verkommen. Der Papst, so der Tenor, entscheide sowieso nach eigenem Gutdünken. Er habe das reguläre Gesetzgebungsverfahren nicht eingehalten, heißt es in dem siebenseitigen Dokument. Die Bischofskonferenzen sowie sämtliche Kurienbehörden inklusive der Hausjuristen des Vatikans seien umgangen worden. 
    Eine vom Papst zusammengesetzte Kommission, die zum Schweigen verpflichtet worden war, schrieb in aller Stille einen Gesetzesentwurf. Sonst wäre er vermutlich vom Apparat der Kurie zermalmt und verhindert worden. Obwohl es bei der vorhergehenden Synode im vergangenen Herbst laute Proteste gegen die Idee gab, ein Blitzverfahren zur Feststellung der Nichtigkeit einer Ehe unter Aufsicht des Bischofs einzuführen, ist es jetzt also Kirchengesetz – noch bevor die Synode sich erneut mit dem Thema hätte beschäftigen können.
    Will der Papst seinen längst vorgezeichneten Weg mit aller Macht durchsetzen? Die Zweifel sind in den wichtigsten Zimmern der Kurie längst zur Gewissheit geworden. Viele Gläubige aber werden jubeln.
    0

    Add a comment

  9. Cinq cardinaux rappellent leur ferme position doctrinale avant le Synode sur la famille

    À l’approche du Synode des évêques sur la famille, la parution d’un ouvrage, où figurent plusieurs cardinaux en fonction dans la Curie réfutant la proposition à l’égard des divorcés remariés du théologien Walter Kasper, contrarie le pape François.
    17/9/14 - 16 H 24
    Avant même sa sortie officielle, « ce livre fait le buzz », selon l’expression d’un prélat au sein de la Curie romaine. Intitulé « Demeurer dans la vérité du Christ », l’ouvrage, qui en France paraît aux éditions Artège le 25 septembre prochain, rassemble des textes de grandes signatures de l’Église, en particulier celles de cinq cardinaux : Walter Brandmüller, président émérite du Comité pontifical pour les sciences historiques et très proche de Benoît XVI, Raymond Burke, actuel préfet du Tribunal suprême de la Signature apostolique, Carlo Caffarra, archevêque de Bologne, qui fut proche de Jean-Paul II, Velasio De Paolis, président émérite de la Préfecture des affaires économiques du Saint-Siège, et – non des moindres – Gerhard Ludwig Müller, préfet de la Congrégation pour la doctrine de la foi.

    « ERREURS D’INTERPRÉTATION SUR LA MISÉRICORDE »

    Rassemblés par le père Robert Dodaro, président de l’Institut de patristique Augustinianum à Rome, les textes « entendent réfuter » la proposition formulée par le cardinal allemand, Walter Kasper, à l’ouverture du consistoire de février dernier en vue des deux Synodes à venir sur la famille, à propos de l’accès aux sacrements des divorcés civilement remariés. Comme le résumé l’éditeur français du livre, celui-ci s’attache « à montrer l’impossibilité de concilier » l’idée « d’une version catholique de quelques pratiques de l’Église orthodoxe pour certains divorcés remariés civilement (..) avec la doctrine catholique de l’indissolubilité du mariage ».Cette idée ne pourrait « que conduire à des erreurs d’interprétation sur la fidélité et la miséricorde. »
    Le pape François, qui avait manifesté son attachement au texte du cardinal Kasper lors du consistoire, serait irrité par la publication de cet ouvrage collectif à quelques jours du Synode, selon une haute source proche du pape argentin. Il aurait demandé au cardinal Müller de ne pas participer à la promotion du livre, qui reprend aussi des textes de deux jésuites. Le préfet de la Congrégation pour la doctrine de la foi a déjà exposé sa position à d’autres occasions.
    Le cardinal Kasper, qui n’a pas encore reçu le nouveau livre, indique à La Croix s’être engagé auprès du pape à ne pas « se livrer à une dispute entre cardinaux ». À la fin du consistoire de février dernier, le pape François avait plaidé pour l’unité des cardinaux.
    L’ouvrage, à paraître en plusieurs langues dans les jours à venir, s’ajoute à d’autres prises de position récemment affirmées sur le sujet épineux des divorcés remariés, comme celle de l’évêque d’Anvers, Mgr Bonny. Le Synode des évêques doit s’ouvrir à Rome le 5 octobre prochain pour deux semaines.
    17/9/14 - 16 H 24
    http://www.la-croix.com/Religion/Actualite/Cinq-cardinaux-rappellent-leur-ferme-position-doctrinale-avant-le-Synode-sur-la-famille-2014-09-17-1207711
    1

    View comments

  10. ATTUALITÁ
    Califfato e profughi
    Il vescovo Ghirelli: «Il dovere di proteggere la vita e la libertà delle persone. Chiediamo agli islamici presenti tra noi di prendere posizione pubblicamente contro le persecuzioni e gli atti di crudeltà»
    07/09/2014
    Guardiamo cosa c’è dietro l’afflusso di profughi e immigrati via mare, dietro il numero ingente di giovani e di intere famiglie che dall’Africa e dall’Oriente sono entrati in Europa attraverso il "mare nostrum" nell’arco di un anno. Andiamo verso le centocinquantamila persone, entro l’anno arriveremo a quasi duecentomila. Certamente scopriremo non uno, ma una intera serie di conflitti drammatici, di problemi politici, di tensioni sociali. Per questo motivo si parla ormai di terza guerra mondiale in corso. Contemporaneamente all’azione di risposta immediata all’emergenza, la cosa più importante da fare è guardare al di là del mare. Il che significa guardare anche - di riflesso - in casa nostra: non solo nei luoghi della politica, non solo in quelli degli affari, ma anche nei nostri atteggiamenti, nei nostri cuori. Ciò che mi interpella più direttamente in fondo è la mia stessa difficoltà a percepire il problema e il pericolo. E’ fatalismo, è rassegnazione? Cosa mi sta capitando? Guardiamo, dunque, distinguendo anzitutto tra profughi - in cerca di asilo - e immigrati - in cerca di lavoro.
    Le guerre dalle quali i profughi fuggono non sono fenomeni naturali. Chi le provoca? Per quali interessi? Quali sono esattamente i contendenti? E’ doveroso informarci e venire informati da chi sa. Anche questo settimanale diocesano è chiamato a fare la propria parte. Alcuni allarmi drammatici sono stati lanciati, al termine di questo terribile mese di agosto, da vescovi siriani e irakeni, sul palcoscenico del Meeting di Rimini.
     E’ stata lanciata la proposta di ripetere Domenica prossima, 7 settembre, la giornata di preghiera per la Siria e il Medio Oriente che facemmo un anno fa su invito di papa Francesco. Notiamo che nel frattempo il conflitto si è esteso e aggravato, anche se forse i politici sono diventati più circospetti, riconoscendo alcuni loro gravi errori. Il numero delle vittime comunque è in crescita; la persecuzione contro i cristiani si è estesa ad alcune minoranze religiose; la crudeltà e tracotanza delle bande armate hanno raggiunto il parossismo della bestialità. Di fronte alle azioni armate dell’ISIS, i popoli si appellano ai Governi e alle Autorità internazionali. Il mio parere è che dobbiamo essere esigenti con loro, come le coraggiose mamme dei soldati russi. Uomini politici, avete il dovere di proteggere e difendere non la supremazia, ma la vita e la libertà delle persone, altrimenti pagherete caro ogni silenzio e ogni atteggiamento di viltà.
    E noi cittadini finiamola di pensare ad altro o di prendercela in blocco con gli stranieri. Chiediamo piuttosto agli islamici presenti tra noi di mostrarsi uomini d’onore, di prendere posizione pubblicamente contro le persecuzioni e gli atti di crudeltà. Altrimenti dovrebbero avere il coraggio di allontanarsi dalla nostra terra, perché nessuno vuole avere i nemici in casa. Sappiamo che sono intimiditi dagli integralisti, ma è arrivato il momento di rompere il circolo vizioso dei soprusi.
    La situazione è seria, mettiamoci tutti in moto senza tergiversare, superando sia il buonismo sia l’intolleranza.
    Mons. Tommaso Ghirelli, vescovo di Imola
    http://www.nuovodiario.com/attualita.cfm?wid=10737
    0

    Add a comment

Archives
Subscribe
Subscribe
Blogs
Blogs
Links
Links
Loading